30 Σεπ 2009

Ανακοίνωση του Μητροπολίτη Πειραιώς για την παπική "οδηγία" για τις εκλογές


Η ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς έχει ως εξής:

Με αφορμή τήν από 24/9/2009 ανακοίνωση τής «Ιεράς Συνόδου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος» προς τους Έλληνες πολίτες Ρωμαιοκαθολικής πίστεως για την άσκηση του συνταγματικού των δικαιώματος κατά τις προσεχείς εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα Αυτής: www.cen.gr εκφράζω την έντονη διαμαρτυρία μου και την βαθυτάτη μου θλίψη για την συνεχιζομένη παθογένεια της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητος, η οποία δια των εκπροσώπων Αυτής παρά τα κατά καιρούς mea culpa αυτών, αποκρύπτει την αλήθεια και στρεβλώνει την πραγματικότητα.
Με τήν ανακοίνωση αυτή η Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία τής Ελλάδος ουσιαστικά συκοφαντεί τήν έννομη τάξη τής Ελληνικής πολιτείας και κατ’ επέκταση τήν Αγιωτάτη ημών Αδιαίρετον Ορθόδοξον Καθολική Εκκλησίαν, η οποία δήθεν δέχεται αδιαμαρτυρήτως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της έναντι του Νόμου θρησκευτικής ισοπολιτείας εν Ελλάδι.
Στην 6η παράγραφο των οδηγιών προς τους εκλογείς Ρ/Καθολικής πίστεως διαλαμβάνεται στην ανακοίνωση ότι οι από αυτούς ψηφιζόμενοι θα πρέπει:
«...- Να εξασφαλίσουν στην Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος το αυτονόητο: την ισοπολιτεία και την αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας των κατά το Κανονικό Δίκαιο θεσμών της, όπως εξασφαλίζεται σε όλα τα Κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να δοθεί δηλαδή και στους Έλληνες Καθολικούς πολίτες αυτό, που πολύ σωστά κατά τη γνώμη μας, ζητά η Πατρίδα μας για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Τουρκίας.
Ζητείστε από τους υποψηφίους,
αν είναι διατεθειμένοι να προωθήσουν θετικά την επίλυση ειδικά αυτού του σοβαρού προβλήματος, που απασχολεί τόσα χρόνια την Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος.
Αν ναι, τότε επιλέξτε εκείνους που, κατά τη συνείδησή σας, είναι έτοιμοι από τις 5 Οκτωβρίου 2009, βασισμένοι στις ευαγγελικές αρχές και στο δημοκρατικό πνεύμα, να μην κάνουν διαχωρισμό δογμάτων, χρωμάτων και κομμάτων, αλλά να εξασφαλίσουν σε όλους τους Έλληνες ίσα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα...».
Τυγχάνουν αυταπόδεικτοι οι ημέτεροι ισχυρισμοί δια την απαράδεκτη συκοφαντική δυσφήμιση της Πατρίδος μας που προκύπτει από την παράθεση του ανωτέρου κειμένου της ανακοινώσεως της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητος και τούτο διότι αποκρύπτεται εντέχνως ότι στην Ελληνική Επικράτεια είναι απολύτως σεβαστές οι δημοκρατικές αρχές του Κράτους δικαίου και ουδείς διαχωρισμός των πολιτών γίνεται εξ επόψεως της θρησκευτικής των παραδοχής η της φυλετικής των καταγωγής, αντιθέτως μάλιστα οι αρχές της ανεξιθρησκείας και του σεβασμού της θρησκευτικής ετερότητος υπερισχύουν και αυτού του δημοσίου συμφέροντος και πολλάκις εις βάρος της συνταγματικώς θεωρουμένης ως επικρατούσης εν Ελλάδι θρησκείας.
Απαραδέκτως προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις εξισώνοντες και αντιστοιχούντες το δήθεν δίκαιον αίτημά των με το αίτημα της Ελληνικής Πολιτείας για την υπέρβαση της τραγικής καταστάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εντός του στρατοκρατικού Κεμαλικού Τουρκικού Κράτους και της εγκληματικής διαγωγής αυτού εις βάρος της καταδιωχθείσης, αποδεκατισθείσης και νόμω διωκομένης Ελληνικής ομογενείας.
Εντέχνως λησμονείται ότι κατά τήν θεολογία και τήν κανονική πρόβλεψη της πρώτης κοινής χιλιετίας χριστιανικού βίου τα αυτά πρεσβεία τιμής αποδίδονταν στους Θρόνους τόσο της παλαιάς όσο και της νέας Ρώμης και επομένως δεν μπορεί να ταυτίζεται η θρησκευτική κοινωνία των εν Ελλάδι Ρ/Καθολικών με τον θρόνον του Οικουμενικού Πατριαρχείου Νέας Ρώμης-Κων/πόλεως.
Τι πραγματικά ζητείται από την Ιεραρχία της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητος εν Ελλάδι; Να δημιουργηθεί ένα νομικό μόρφωμα που δεν προβλέπεται από την έννομον τάξιν της Ελλάδος και από το σε Αυτήν ισχύον δικαιϊκό σύστημα.
Στην Ελληνική νομική πραγματικότητα υφίστανται οι θεσμοί του φυσικού προσώπου και των Νομικών προσώπων Ιδιωτικού και Δημοσίου Δικαίου και όλοι οι πολίτες και φορείς του Κράτους υπόκεινται σε αυτή την έννομη τάξη.
Κατά ταύτα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου τυγχάνουν όσον αφορά τις νομικές των σχέσεις η Αδιαίρετος Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος, οι Μουσουλμανικής πίστεως μουφτείες και η Ιουδαϊκής πίστεως Ισραηλιτική κοινότης.
Η Ρ/Καθολική κοινότης δεν επιθυμεί να ενταχθεί στην ισχύουσα εν Ελλάδι έννομον τάξιν για την πρόσκτηση νομικής προσωπικότητος ιδιωτικού η δημοσίου δικαίου αλλά επιδιώκει να προσλάβη νομική προσωπικότητα ιδίου δικαίου (sui generis) γεγονός που επιμελώς αποκρύπτεται στην ανακοίνωσή της δια των φράσεων «...Να εξασφαλίσουν στην Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος το αυτονόητο: την ισοπολιτεία και την αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας των κατά το Κανονικό Δίκαιο θεσμών της...» και που συνιστά βάναυσον προσβολήν τόσον της Ελληνικής Πολιτείας εμφανίζουσα αυτή ως δήθεν καταστρατηγούσα τα έννομα δικαιώματά της, όσο και της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας εμφανιζομένης καίτοι δεν αναφέρεται άμεσα ως δήθεν συναινούσης σε μία τέτοια καταστρατήγηση.
Όταν στην επικρατούσα εν Ελλάδι Εκκλησία και σε οιονδήποτε έτερον δεν αναγνωρίζεται η προνομία της μη νομικώς προβλεπομένης «Νομικής προσωπικότητος ιδίου δικαίου» για ποιούς λόγους να αναγνωρισθεί μόνο κατ’ εξαίρεσιν και επιλογή στην Ρωμαιοκαθολική κοινότητα της Ελλάδος που αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ότι δεν επιθυμεί να προσκτήσει Νομική Προσωπικότητα Δημοσίου Δικαίου διότι έτσι θα υποχρεούτο να δημοσιοποιήση τον Καταστατικό της Χάρτη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, να υποταγή στους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Ελληνικής Πολιτείας και να υπόκειται εις το ισχύον περί Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, δίκαιον.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: Ρομφαία

Σύνδεσμος Θεολόγων Μακεδονίας Θράκης: Συνάντηση με τον τ.Υπουργό κ. Χ.Καστανίδη


ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ

Γραφείο 404, Θεολογική Σχολή ΑΠΘ, 54624 Θεσσαλονίκη
τηλ. – fax: 2310 997113, mail: theologoi@gmail.com, URL: www.theologoi.wordpress.com

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής του Συνδέσμου Θεολόγων Μακεδονίας – Θράκης, συνοδευόμενα από δύο φοιτητές, εκπροσώπους της ΠΑΣΠ Θεολογικής Σχολής, επισκέφτηκαν την 28η Σεπτεμβρίου 2009 τον τ. Υπουργό κ. Χ. Καστανίδη και συζήτησαν μαζί του τρία από τα θέματα που απασχολούν το Σύνδεσμο και γενικότερα το θεολογικό κόσμο. Τα θέματα αυτά είναι τα παρακάτω:

Η προαιρετικότητα του μαθήματος των θρησκευτικών

Η πρόταση μετατροπής του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογικό

Η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στο Δημοτικό από Θεολόγους Καθηγητές.

Ο κ. Καστανίδης επέδειξε εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα θέματα αυτά και υποσχέθηκε ότι θα συμβάλλει έτσι ώστε να ανοίξει και να διεξαχθεί ένας γόνιμος και δημιουργικός διάλογος, στον οποίο ξεχωριστό ρόλο θα διαδραματίσει η παιδαγωγική διάσταση των θεμάτων σε σχέση με την πολιτισμική και θρησκευτική μας παράδοση.
Για τα παραπάνω θέματα η διοικούσα επιτροπή προσκόμισε στον κ. Καστανίδη επιστημονικές μελέτες, που αναλύουν σε βάθος από παιδαγωγικής – ψυχολογικής και θεολογικής πλευράς τα θέματα αυτά, καθώς και το παρακάτω υπόμνημα:

Κύριε Υπουργέ,

Με την ευκαιρία της επικοινωνίας που είχαμε κατά την επίσκεψη στο γραφείο σας, σας υποβάλλουμε και γραπτώς τα αιτήματα του συνδέσμου μας και σας παρακαλούμε για τις δικές σας ενέργειες, γνωρίζοντας τις ευαισθησίες και το ενδιαφέρον σας ως προς τα θέματα που σχετίζονται με την Παιδεία και την Ορθόδοξη Παράδοση.

Θέμα 1ο : Η προαιρετικότητα του μαθήματος των θρησκευτικών

Τον Αύγουστο του 2008 ο τότε Υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης, με μια ανέλπιστη Εγκύκλιο προς όλα τα σχολεία της χώρας, κατέστησε το Μάθημα των Θρησκευτικών Προαιρετικό. Από την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους μέχρι το 2008 το μάθημα ήταν πάντοτε υποχρεωτικό στην πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και τώρα έγινε προαιρετικό.
Πέρα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει στο μέλλον αυτή η προαιρετικότητα, ως προς τη μείωση των ωρών διδασκαλίας, σε συνδυασμό με το οξύτατο πρόβλημα της αδιοριστίας των Θεολόγων, ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα έχει το πρόβλημα του θρησκευτικού αναλφαβητισμού των μαθητών, που πολλοί από αυτούς, θα το θεωρήσουν ως ευκαιρία να έχουν ένα μάθημα λιγότερο και πιθανόν να δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να συμμετέχουν στο μάθημα, με όλες τις ενδεχόμενες συνέπειες ως προς την παιδεία και τη μόρφωσή τους.
Για όλες τις διαστάσεις που έχει η προαιρετικότητα του μαθήματος των θρησκευτικών αναφερόμαστε λεπτομερώς σε σχετική μελέτη που σας υποβάλλουμε.
Ζητούμε από εσάς να συμβάλλετε στην άρση της Εγκυκλίου που επέβαλε την προαιρετικότητα στη θρησκευτική αγωγή από τον Αύγουστο του 2008.

Θέμα 2ο: Η πρόταση μετατροπής του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογικό

Πολλές φορές έχει γραφεί και έχει ακουστεί από διανοούμενους, δημοσιογράφους και μερικούς πολιτικούς ότι το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να αλλάξει χαρακτήρα και να γίνει θρησκειολογικό. Οι θεολόγοι της χώρας και οι θεολογικές Σχολές, με ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών προσώπων, έχοντας μελετήσει επιστημονικά το θέμα, έχουν καταλήξει ότι όχι μόνο για θεολογικούς, αλλά κυρίως για παιδαγωγικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς και ψυχολογικούς λόγους, ένα μάθημα θρησκειολογίας είναι ακατάλληλο για το σχολείο και κυρίως για τους μαθητές του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Θεωρείται αντιπαιδαγωγική η μετατροπή του θρησκευτικού μαθήματος σε θρησκειολογία για τους παρακάτω λόγους:
1. Το μάθημα των Θρησκευτικών ως θρησκειολογία θα γίνει ένα πληροφοριακό, ουδέτερο και εντελώς γνωσιολογικό μάθημα, χωρίς ιδιαίτερη αξία για τη μόρφωση των μαθητών, αφού απομακρύνεται εντελώς από τους ευρύτερους σκοπούς της Παιδείας και της αγωγής.
2. Η θρησκειολογία στερείται των ψυχολογικών προϋποθέσεων που απαιτούνται να διαθέτει ένα γνωστικό αντικείμενο, διότι δεν ανταποκρίνεται στις ψυχοκινητικές ικανότητες των μαθητών, οι οποίοι δεν θα μπορούν να το παρακολουθούν.
3. Το μάθημα της θρησκειολογίας γίνεται ήδη στη Β΄Λυκείου, στοιχεία δε για τις άλλες θρησκείες υπάρχουν ήδη αρκετά και μπορούν φυσικά να αυξηθούν στη διδακτέα ύλη όλων των τάξεων, προκειμένου να καλλιεργούνται μέσα από αυτά ο σεβασμός και η ανεκτικότητα προς τη διαφορετικότητα, αρετές που έτσι ούτως ή άλλως καλλιεργούνται και μέσα από την οικεία ορθόδοξη παράδοση των μαθητών.
4. Μια καθολική μετατροπή του θρησκευτικού μαθήματος στο σχολείο σε θρησκειολογία θα ήταν σε βάρος των μαθητών, όχι μόνο γιατί θα απέβαινε σε βάρος του περιεχομένου της οικείας ορθόδοξης θρησκευτικότητας αλλά και διότι η εξιστόρηση όλων των θρησκειών σε μια ηλικία, που τα παιδιά δεν έχουν την κριτική και συγκριτική ικανότητα να την αφομοιώσουν γόνιμα και δημιουργικά θα τους δημιουργούσε αφενός σύγχυση και αφετέρου διάθεση σχετικοποίησης της θρησκευτικής τους πίστεως και συνειδήσεως.
5. Σε ελάχιστες από τις 27 χώρες της Ευρώπης εφαρμόζεται το θρησκειολογικό μοντέλο διδασκαλίας των θρησκευτικών στην Εκπ/ση.
6. Οι μαθητές πρέπει σε όλες τις γνώσεις τους να προχωρούν από τα γνωστά στα άγνωστα με βασική προϋπόθεση να συνεχιστεί το εμπειρικό συνεχές. Τα παιδιά επομένως πρέπει να γνωρίσουν και να βιώσουν τη γνωστή σ΄ αυτά οικεία λαϊκή θρησκευτικότητα της ορθόδοξης παράδοσης, να μελετήσουν την αξία και το νόημά της και στη συνέχεια θα προχωρήσουν και στη γνώση των θρησκειών των άλλων λαών. Άλλωστε ο λόγος που διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο η Ορθοδοξία, δεν είναι μόνο η πίστη και αναφορά στο Θεό, αλλά είναι επίσης το γεγονός ότι αποτελεί ένα θεμελιακό και αναπόσπαστο παράγοντα της ελληνικής ταυτότητας, του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής ιστορίας και παραδόσεως καθώς και ότι συμβάλλει τα μέγιστα τόσο για την κοινωνικοποίηση των μαθητών όσο και για το ήθος και τον εκπολιτισμό τους.
Για όλες τις πτυχές, που αφορούν το θέμα αν μπορεί και πρέπει να μετατραπεί το μάθημα των Θρησκευτικών σε θρησκειολογία σας υποβάλλουμε σχετικές εργασίες ειδικών καθώς και ειδική μελέτη του ενός από τα δύο Παιδαγωγικά Εργαστήρια της θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Θέμα 3ο Η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στο Δημοτικό από Θεολόγους Καθηγητές.

Οι Θεολόγοι ζητούν να διδάσκουν αυτοί το μάθημα των Θρησκευτικών στα Δημοτικά σχολεία για τους παρακάτω λόγους:

1. Το μάθημα των θρησκευτικών δεν διδάσκεται σήμερα στο Δημοτικό από ένα αρκετά μεγάλο αριθμό δασκάλων.
2. Οι δάσκαλοι δεν έχουν διδαχτεί βασικές θεολογικές γνώσεις και ειδική Διδακτική του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Παιδαγωγικά Τμήματα που φοίτησαν, τα οποία αρνούνται μέχρι και σήμερα για άγνωστους λόγους να προκηρύξουν θέση ΔΕΠ με γνωστικό αντικείμενο τη Διδακτική των Θρησκευτικών για την κατάρτιση των φοιτητών τους. Στην Ευρώπη δεν μπορεί ένας δάσκαλος να διδάξει το θρησκευτικό μάθημα στο σχολείο χωρίς να έχει αποδεδειγμένα στοιχεία για την προαπαιτούμενη ειδική Παν/κή του κατάρτιση.
3. Τα παιδιά έρχονται στο Γυμνάσιο με αδικαιολόγητα κενά στο μάθημα των Θρησκευτικών με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσαρμόζονται στις αντίστοιχες βαθμίδες θρησκευτικής μαθήσεως.
4. Είναι ανεπίτρεπτο, για το Εκπ/κό μας σύστημα, να παίρνουν τις ώρες διδασκαλίας των Θρησκευτικών οι δάσκαλοι και φυσικά τις αντίστοιχες θέσεις εργασίας, να πληρώνονται γι’ αυτές από τον ελληνικό λαό και στην ουσία να μην διδάσκουν το μάθημα.
5. Παραβιάζεται ανεπίτρεπτα αφενός το Σύνταγμα που απαιτεί με το άρθρ. 16 «την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης» στο σχολείο αφετέρου ο ισχύων Νόμος για την Εκπ/ση 1566/85, που ορίζει ότι το σχολείο βοηθά τους μαθητές έτσι ώστε «να διακατέχονται από πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης» και φυσικά καταστρατηγείται το ισχύον Πρόγραμμα Σπουδών σε βάρος της μόρφωσης των μαθητών
6. Οι απόφοιτοι των Θεολογικών Σχολών έχουν και τη Θεολογική και την Παιδαγωγική και τη Διδακτική κατάρτιση που απαιτείται για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.
7. Στον κλάδο των δασκάλων δεν υπάρχει πρόβλημα αδιοριστίας και ανεργίας
8. Στο Δημοτικό σχολείο έχουν διοριστεί και άλλες ειδικότητες καθηγητών, όπως Γυμναστές, Ξενόγλωσσοι καθηγητές, Μουσικοί.


Σας παρακαλούμε να στηρίξετε το αίτημά μας


Με τιμή

Η Διοικούσα Επιτροπή

Τα μέλη
Ηρακλής Ρεράκης, Αναπλ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Σωτήριος Μιχελουδάκης, Δικηγόρος-Θεολόγος, Μ.Δ.Ε. Νομικής, Υπ. Διδάκτωρ Θεολογικής Α.Π.Θ.
Σταυρούλα Επιμενίδου, Αδιόριστη Θεολόγος, Μ.Δ.Ε. Θεολογίας, Υπ. Διδάκτωρ Θεολογικής Α.Π.Θ.
Κλεοπάτρα Καταφυγιώτου, Θεολόγος, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Θεολογικής Α.Π.Θ.
Αθανάσιος Δεβετζίδης, Αδιόριστος Θεολόγος, μεταπτυχιακός φοιτητής. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ


Ο λαός μας λέγει θυμόσοφα, εύστοχα και επιτυχημένα, ότι «όταν το μυρμήγκι βγάλει φτερά, πεθαίνει» κι εννοεί την αποτυχία που συνοδεύει και ακολουθεί τον άνθρωπο εκείνο, που με εγωϊστικό τρόπο, αδιαφορώντας για το παρελθόν και τους προγενεστέρους του, τραβάει αλαζονικά και αυτάρεσκα δικό του δρόμο.
Αυτό δυστυχώς το βλέπουμε καθημερινά να επαναλαμβάνεται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής, σε πολλές πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Βεβαίως δεν απαγορεύεται η πρωτοτυπία, η πρωτοβουλία, η ενεργητικότητα και η πρόοδος.
Αυτό όμως που είναι καλό και προάγει τα πράγματα, αν δε γίνεται με καλό και ταπεινό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη με σεβασμό το παρελθόν και τον κόπο των προγενεστέρων, καταλήγει συχνά και όχι σπάνια σε παταγώδη αποτυχία.
Ποιος φυσικός επιστήμονας διανοήθηκε ποτέ ερευνώντας στο εργαστήριό του να ξανακάνει εξαρχής όλα τα πειράματα, που αποτελούν τιμία παρακαταθήκη του επιστημονικού κόπου και ιδρώτα των προκατόχων του; Ή να μη λάβει υπόψη θεωρήματα, νόμους και αξιώματα των περασμένων χρόνων. Δε θα θεωρηθεί ανόητο και εξωφρενικό; Όλοι ξέρουμε από την διαχρονικότητα της κοινωνικής ζωής πόσο μέτραγε και παλιά, αλλά και σήμερα, η υπακοή του ειδικευόμενου και μαθητευόμενου τεχνίτη, του «κάλφα», στον μάστορα…
Αν αυτό όμως ισχύει για τις επιστήμες και τις τέχνες, ισχύει πολύ περισσότερο για την αλήθεια και την πίστη, για την Παράδοση και την Εκκλησία. Δεν μπορούμε επ΄ ουδενί να αγνοήσουμε την ιστορία της Εκκλησίας και να διαγράψουμε αρετές και συμπεριφορές των Αγίων Πατέρων μας, «των στερεωσάντων την Ορθοδοξίαν», επειδή μας κατέλαβε οίστρος δογματικής συγχύσεως και πνευματικής ακολασίας.
Από τα βάθη των χρόνων της Ιστορίας και της Αγ. Γραφής ακούγεται η φωνή του Πνεύματος, να μη μετακινούμε όρια και σύνορα των Πατέρων. Ας πούμε ότι με τις σύγχρονες πρακτικές των υποχωρήσεων των οικουμενιστών και συγκρητιστών δεν φτάσαμε σ΄αυτό το σημείο, της δογματικής νοθείας και αλλοιώσεως. Αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει σε σημεία απαράδεκτα τα οποία καθ΄εαυτά μπορεί να μη συνιστούν αυτόχρημα αίρεση «γυμνή τη κεφαλή», αλλά αποτελούν εκκλησιαστικά εγκλήματα.
Δεν είναι εκκλησιαστικό ατόπημα κατά της Ορθοδοξίας και των χριστιανών της, όταν ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο από τον συναγελασμό με τους αιρετικούς και τις συμπροσευχές με αυτούς; Δεν είναι λάθος και έγκλημα η ελαχιστοποίηση και ο μηδενισμός των πατερικών προδιαγραφών, δηλαδή πως φέρθηκαν αυτοί και πως εμείς, τη στιγμή μάλιστα πού όχι μόνο δεν τους μιμούμαστε, αλλά και τους κατηγορούμε ότι εμφορούνταν από το δαιμονικο πνεύμα του διχασμού και του σχίσματος και ότι οι κανόνες τους αποτελούν τα τείχη του αίσχους;
Είναι λόγια Ορθοδόξων, και δή μεγαλοσχήμων κληρικών αυτά, οι οποίοι στοιχούν στα ίχνη των Πατέρων, όπως λέγει και η προς Εβραίους επιστολή «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού, ών αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθαι την πίστιν»;
Και βεβαίως μερικοί φτάνουν και στην ελαχιστοποίηση αποφάσεων Συνόδων περί των αιρετικών, στην ελαχιστοποίηση της αληθείας με την απομείωση των αιρετικών αποκλίσεων ως μηδανινών και χωρίς σωτηριολογική σημασία, ελαχιστοποίηση της αληθείας και μεγιστοποίηση της ευγενείας, δηλαδή της δήθεν αγάπης, εις βάρος όμως της αληθείας και της ακριβείας.
Η ελαχιστοποίηση αυτή, ξέρουν όσοι διαβάζουν το Ευαγγέλιο, οδηγεί στην ελαχιστοποίηση των «ελαχιστοποιούντων». «Ελάχιστος κληθήσεται, λέγει ο Κύριος, εν τη βασιλεία των ουρανών», δηλ. δε θα φανεί πουθενά. Δεν παίζουμε με το Ευαγγέλιο και την αλήθεια. Επίκειται ανάθεμα στα κεφάλια των κηρύκων του αλλοιωμένου ευαγγελίου. Τι έχει πεί ο Κύριος: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι». «Πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», αυτά πρέπει να κηρύξουμε στον άπαντα κόσμο. Αγάπη δείχνουμε όταν λέμε την αλήθεια και δεν υποχωρούμε.
«Δεν χωρεί συγκατάβασις εις τα της πίστεως», λέγει ο άγ. Μάρκος ο Ευγενικός. Δεν υποχωρούμε καθόλου «όταν η πίστις είναι το κινδυνευόμενον», λέγει ο Μ. Βασίλειος. «Μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας», λέγει ο άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Δεν είναι η αλήθεια ένας ποιμαντικός διακανονισμός για μια καθημερινή πράξη, ούτε μια οικονομία θεραπευτικής προσπάθειας ενός πνευματικού. Η αλήθεια από μόνη της ελευθερώνει και θεραπεύει μόνο όταν δίνεται με πληρότητα και ακρίβεια. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη: η φανέρωση στους αιρετικούς χωρίς υποχωρήσεις της Ορθοδόξου αληθείας. Δηλ. δεν είχε αγάπη ο Μ. Αθανάσιος όταν επέμεινε σε ένα ιώτα και σε ένα νι, ότι δηλ. ο Χριστός δεν είναι «ομοιούσιος, αλλά ομοούσιος» με τον Πατέρα, δηλ. της αυτής και όχι απλά όμοιας ουσίας;
Δεν είχε αγάπη ο άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας που επέμεινε να ονομάζει την Παναγία μας Θεοτόκο και όχι Χριστοτόκο; Γιατί δεν υποχωρούσε άραγε, για να λένε μια «καλημέρα» με τον Νεστόριο;
Δεν είχε αγάπη άγιος Αλέξανδρος που δεν ήθελε
να συλλειτουργήσει με τον αιρεσιάρχη ΄Αρειο και προσευχόταν όλη τη νύχτα να μη επιτρέψει ο Κύριος να κάνει τέτοια βέβηλη εκκλησιαστική πράξη και τέτοια ανόσια λειτουργία; Ποιόν όμως εδικαίωσε ο Θεός;
Δεν είχε αγάπη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς που τάβαλε με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό που κατηγορούσε τους ιερώς ησυχάζοντας ως «ομφαλοσκόπους» και υπεστήριζε βέβηλα δόγματα ότι ο Θεός έχει κτιστή χάρη και ότι προσεγγίζεται με την παρατήρηση, τις αισθήσεις και τον νού; «Ακατάληπτον το θείον και μόνον καταληπτόν αυτού η ακαταληψία εστί».
Τι λέμε τώρα, ότι δεν είχε ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός αγάπη, όταν έλεγε τους παπικούς, και σχισματικούς και αιρετικούς, όταν τους καλούσε να επιστρέψουν την πατερική παράδοση των οκτώ πρώτων αιώνων και των επτά οικουμενικών Συνόδων και ηρνείτο να δεχθεί την προσθήκη ενός que (=και) στο Σύμβολο της Πίστεως; Υψίστη πράξη αγάπης ήταν η άρνηση να υπογράψει.
Αυτό ωφέλησε έστω και περιστασιακά, έστω και προσωρινά τους αιρετικούς παπικούς και σε μια στιγμή στοχαστικής αυτογνωσίας και αυθόρμητης ομολογίας είπαν: «εποιήσαμεν ουδέν». Τον άγιο Μάρκο δικαίωσε ο λαός και ο Θεός και η Εκκλησία και τον ονόμασε «άτλαντα της Ορθοδοξίας».
Λοιπόν, τα κείμενα τα έχουμε, τα παραδείγματα τα βλέπουμε, τις αποφάσεις των Συνόδων τις ξέρουμε, δεν μένει παρά η συμμόρφωσή μας με την αλήθεια της Ορθοδοξίας χωρίς προσθήκες, αλλοιώσεις, αφαιρέσεις και εκπτώσεις και το αγιοπατερικό ήθος της ορθοδόξου συμπεριφοράς έναντι των αιρετικών.
Δεν είμαστε εμείς αγιότεροι των Πατέρων μας ούτε σοφότεροί τους. Μυρμήγκια είμαστε μπροστά τους που αν αρχίζουμε και βγάζουμε τα φτερά της αλαζονείας μας θα χαθούμε τελείως. Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοιο κατάντημα!

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΛΑΜΙΑΣ

Δικαίωση για τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ


Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Επιβεβαίωση για το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», το οποίο στις 6 Σεπτεμβρίου 2009, είχε γράψει ότι δεν υπάρχει καμία απόφαση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για δήθεν «ξύρισμα» του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ.
Συγκεκριμένα είχαμε γράψει ότι ποτέ δεν συγκλήθηκε κανένα δικαστήριο εις βάρος του Ηγουμένου, αλλά ούτε του ζητήθηκε να παραιτηθεί και να μείνει ένας απλός μοναχός.
Κάποιοι όμως βιαστήκαν να συκοφαντήσουν τον Ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου, με σκοπό να δημιουργήσουν σύγχυση και αρνητικό κλίμα πριν τα δικαστήρια.
Χθες, Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009, συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου όπου εξέτασε την Εισήγηση της Επιτροπής του Πατριαρχείου επί των Αγιορειτικών θεμάτων, με βασικό θέμα την επιβολή πνευματικών ποινών στον Ηγούμενο Εφραίμ σχετικά με την υπόθεση Βατοπαιδίου και την αναμόχλευσή της απεξαρχής.
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος απεφάνθη όμως, ότι ουδέν στοιχείο έχει προκύψει κατά του Ηγουμένου Εφραίμ και απέρριψε σε όλα τα σημεία την Εισήγηση της Επιτροπής, δικαιώνοντας έτσι ουσιαστικά τον Ηγούμενο της Βατοπαιδίου Εφραίμ.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Romfea.gr», πιο συγκεκριμένα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποφάσισε ότι:
1.Δεν αναμοχλεύει πλέον την υπόθεση αυτή.
2.Ουδέν στοιχείο προέκυψε ότι υπάρχει ακίνητη περιουσία της Μονής Βατοπαιδίου στην Αμμουλιανή για να την διαπραγματευθεί δήθεν με τους Ρώσους.
3.Επιβεβαιώθηκε ότι ο τίτλος «Μεγίστη» στην επωνυμία της Μονής Βατοπαιδίου προέρχεται από πολύ παλαιά (15ος αι.) και έχει επισημοποιηθεί σε σφραγίδα της Μονής το 1820 όχι όπως ψευδώς διατείνονται διάφοροι παράγοντες, ότι ετέθη «ένεκεν εγωισμού» από τον Γέροντα Εφραίμ.
4.Έγιναν συστάσεις σε Μητροπολίτη ο οποίος πέρασε στον ελληνικό τύπο την πρόταση της Επιτροπής για την δήθεν επιβολή κυρώσεων, ως απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
5.Ειπώθηκε ότι ο Γέροντας Εφραίμ δεν παρουσιάστηκε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής αναιδώς, όμως παρουσιάστηκε και έδωσε Υπόμνημα σύμφωνα με τις οδηγίες των νομικών του συμβούλων αλλά και πνευματικών πατέρων του Αγίου Όρους.
Τέλος, ειπώθηκε ότι ο Γέροντας Εφραίμ σκανδάλισε τους πιστούς με την υπόθεση περί του μετοχίου της Μονής, όμως η Αγία και Ιερά Σύνοδος απεφάνθη ότι ο σκανδαλισμός δεν οφείλεται στον Γέροντα Εφραίμ αλλά σε επιγενόμενο ως μη όφειλε θόρυβο.
Πηγή:http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3174&Itemid=1

Οι θλιβεροί ηδονοθήρες


Αυτό το έγραψαν οι ΑΚΤΙΝΕΣ και αφορά σε δημοσίευμα από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία",08/08/2008 : Πρόβλημα έχει προκαλέσει επιστολή την οποία έγραψε ο Ρόουαν Ουίλιαμς, προτού γίνει αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι. Στην επιστολή του, καταλήγει ότι «η ενεργός σεξουαλική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου ενδέχεται να αντικατοπτρίζει την αγάπη του Θεού, με τρόπο παρόμοιο όπως συμβαίνει στον γάμο».
Και αυτό το έγραψε ένας δικός μας καλλιτεχνίζων (αισθητικός) φιλόσοφος, ένθερμος υποστηρικτής της Φροϊδικής ηδονιστικής αρχής
(σ.σ. Αναφέρομαι στην "αρχή της ηδονής" η οποία, κατα τον Φρόιντ, ευθύνεται για όλα τα ανθρώπινα και τα του κόσμου). Έγραφε λοιπόν ο δικός μας : "Ο Θεός της ιστορικής αποκάλυψης και ο Άλλος της ερωτικής συνουσίας είναι η αλήθεια. Εδώ α-λήθεια σημαίνει τη μη-λήθη, την προσωπική εμφάνεια. Αλήθεια μόνο η φανέρωση, μόνο η γυμνότητα της «κένωσης», το σημαίνον της επιθυμίας. Το σημαινόμενο της επιθυμίας πάντα επέκεινα, απρόσιτο στη γλώσσα, προσιτό μόνο στην αμεσότητα της ερωτικής σχέσης."
Ασφαλώς, θα καταλάβατε, πρόκειται για τον Χ.Γιανναρά (Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων).
Ο συγγραφέας, φυσικά, φροντίζει να γράψει και πολλά άλλα. Για να μην τον κατηγορήσει κανείς, ότι αυτά που λέει, είναι τα ίδια με αυτά που λέει - ακόμη καλύτερα και με άμεσο τρόπο - ο Ρόουαν Ουίλιαμς.
Και το δικό μου ερώτημα είναι : Τι κάνουν εκεί πέρα στο Άγιον Όρος;
Έπεσαν κι αυτοί θύμα της Φροϊδικής ηδονιστικής αρχής; Νομίζουν ότι όλα πήραν το δρόμο τους εκ της ηδονής ; Αλλά τι προηγείται; Η χαρά ή η ηδονή ;
Και ας μη μας πουν οι ψευτοφιλόσοφοι ότι η Χαρά της Δημιουργίας είναι το ίδιο με τη χαρά της ηδονής. Τα πάντα, και ο κόσμος, έχουν ως αιτία την Χαρά και όχι την ηδονή, η οποία (ηδονή) μας έχει φέρει σε σημείο πλήρους αποκτήνωσης.
Ο άνθρωπος σήμερα δεν επιθυμεί καθόλου τη χαρά. Μόνο την ηδονή ορέγεται και κυνηγά το χρήμα για να την απολαύσει σε όλες τις μορφές και τις αναρίθμητες διαστροφές που αυτή έχει.
Πηγή:Κυπριανός Χριστοδουλίδης

Νέοι Προφήτες....


Ακούστε πατώντας εδώ τη διακαναλική συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα (στο 00:24:59).

Δημοσιογράφος ρωτά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα:

Δημοσιογράφος: Γ. Σιδέρης: Κύριε Πρόεδρε, εγώ θα αποστώ της επικαιρότητας. Λίγο καιρό πριν όταν ένας ανόητος Αστυνομικός έσκισε μια απλή φωτοτυπία σελίδας κορανίου από έναν λαθρομετανάστη βγάλατε λάβρες ανακοινώσεις, ζητώντας από την Αστυνομία ή την Πολιτεία να ζητήσει συγνώμη, γιατί έθιξε το θρησκευτικό του συναίσθημα.
Ελάχιστες μέρες αργότερα, σε μια από τις ομιλίες των ευρωεκλογών δηλώσατε υπερήφανος επειδή δια μιας Βουλευτού σας καταπατήσατε το άβατο του Αγίου Όρους. Για πέστε μου, γιατί είναι αριστερό να σέβεστε τη μεσαιωνική θρησκοληψία του κάθε λαθρομετανάστη και να μην σέβεστε την παράδοση ή έστω την θρησκοληψία των συμπατριωτών σας;
Ευχαριστώ.

Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Κύριε Σιδέρη, πάντα τα ερωτήματά σας έχουν ενδιαφέρον γιατί είναι εκτός επικαιρότητας.
Θα σας πω λοιπόν το εξής, δεν υπάρχει μεσαιωνική θρησκοληψία, υπάρχουν απόλυτα σεβαστές θρησκείες για όλους τους πολίτες. Όλοι οι πολίτες, ανεξάρτητα το που πιστεύουν και σε τι πιστεύουν οφείλουμε να είναι σεβαστές οι απόψεις και οι πεποιθήσεις τους. Ως εκ τούτου το ίδιο σεβόμαστε και έναν μετανάστη που ασπάζεται το κοράνι, το ίδιο σεβόμαστε κι έναν Έλληνα που ασπάζεται τη θρησκεία του, το ίδιο σεβόμαστε όλους.
Άρα λοιπόν να μη συνδέουμε γεγονότα. Δηλώσαμε εμείς υπερήφανοι όχι γιατί κάναμε καμιά επαναστατική πράξη που μπήκε η Λίτσα Αμμανατίδου Βουλευτίνα της Β΄ Θεσσαλονίκης και πάτησε λίγα μέτρα από το άβατο του Αγίου Όρους, αλλά διότι αν θέλετε με αυτόν τον ακτιβισμό που ήταν οριακός ακτιβισμός, αναδείξαμε ένα τεράστιο ζήτημα γύρω από το οποίο υπήρχε μια ιερή σιωπή.
Ξέρετε ποιο; Το θέμα της Μονής Βατοπεδίου. Τεράστιο ζήτημα το Βατοπέδι, που απασχόλησε αργότερα κι ήμασταν προφητικοί. Απασχόλησε αργότερα ολόκληρη την πολιτική ζωή τουλάχιστον για ένα εξάμηνο και παραπάνω να σας θυμίσω. Από τη ΔΕΘ πέρυσι μέχρι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα όλοι μιλάγαμε κι αυτό το μέγα σκάνδαλο.
Όταν εμείς το αναδεικνύαμε λοιπόν κανείς δεν ασχολείτο μαζί μας. Ερωτήσεις ο Γιάννης Δραγασάκης στη Βουλή, αναδείκνυε διαρκώς το σκάνδαλο, ιερή σιωπή. Ιερή σιωπή και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ουδείς ασχολείτο με το θέμα αυτό.
Αναγκάστηκε η Λίτσα Αμμανατίδου να κάνει αυτή την οριακή πράξη ακτιβισμού και δηλώσαμε υπερήφανοι όχι για την πράξη αυτή καθαυτή, αλλά διότι εμείς ήμασταν οι πρώτοι που προσπαθήσαμε με οριακό τρόπο πολλές φορές να αναδείξουμε ένα μέγα σκάνδαλο, ένα μέγα θέμα.
Αργότερα όταν αποφάσισαν κάποιοι καναλάρχες να το αναδείξουν, δεν ήταν ανάγκη αυτοί να μπουν στο άβατο του Αγίου Όρους, το αναδείξανε κι έγινε κεντρικό θέμα.
Τώρα, για να γυρίσω στο αρχικό θέμα του ερωτήματός σας, εμείς πιστεύουμε ότι είναι πολύ σοβαρό ζήτημα το ζήτημα των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας, το ζήτημα των χιλιάδων αυτών ανθρώπων που έρχονται από χώρες όπου η κατάσταση είναι τραγική από εμπόλεμες ζώνες πολλές φορές για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, για να διεκδικήσουν ζωή στην τελική ανάλυση και ξέρουμε τις άθλιες συνθήκες που συναντάνε αυτοί οι άνθρωποι και στη χώρα μας, τις άθλιες συνθήκες που πρέπει να αλλάξουν.
Το τελευταίο πράγμα λοιπόν που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτούς τους ανθρώπους, είναι να τους τσαλαπατήσουμε τόσο βάναυσα και την αξιοπρέπειά τους, σε ό,τι κι αν αυτοί πιστεύουν.

Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ, Ανάγκη εγκατάλειψης του επαρχιωτισμού……στις σχέσεις με τους Παπικούς.


Στους χώρους της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε από τις 22 έως τις 26 Σεπτεμβρίου το Πατρολογικό Συνέδριο του Παπικού Ιδρύματος Pro Oriente της Βιέννης, με θέμα: «Η αγιότητα και η αποστολικότητα της Εκκλησίας».
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Αυστρίας κ. Μιχαήλ, υπογράμμισε στο ακροατήριο την ανάγκη εγκατάλειψης του επαρχιωτισμού αυτάρεσκου απομονωτισμού στις σχέσεις με τους παπικούς υπογραμμίζοντας το κλίμα συνεργασίας των δύο στην Αυστρία.
Εντύπωση έκανε ακόμη η δήλωσή του ότι στη διατήρηση της ορθόδοξης παράδοσης των Ελλήνων στη Μητρόπολή του βοηθά ουσιαστικά και η Παπική «Εκκλησία».
Στο συνέδριο το παρών έδωσε και ο καρδ. Christoph Schönborn, Αρχιεπίσκοπος Βιέννης.
Στην εναρκτήρια ομιλία του μίλησε για τη σπουδαιότητα της σχέσης της αποστολικότητας της Εκκλησίας με την εκλογή των 12 Αποστόλων από τον Ιησού για την αναβίωση του εσχατολογικού λαού του Θεού.
Ο Ιησούς διαλέγει τους Δώδεκα για να έχουν μαζί Του κοινωνία ζωής: όπως και Εκείνος καλούνται να αποσταλούν στον κόσμο για τη χαρμόσυνη αγγελία. Ο Ιησούς είναι αδιαχώριστος από τους Αποστόλους και η κατανόηση του τι είναι Εκκλησία δεν είναι εφικτή χωρίς τον Ιησού και τους Αποστόλους Του.
Κατ’ αυτό τον τρόπο η αποστολικότητα της Εκκλησίας είναι ζήτημα πιστότητας στο περιεχόμενο της πίστης της Εκκλησίας. Αποστολικότητα όμως σημαίνει και ιεραποστολή, διάδοση της πίστης που παραλάβαμε χάρη στο αποστολικό λειτούργημα.
Στο Συνέδριο έλαβαν μέρος ορθόδοξοι και παπικοί πατρολόγοι από την Ελλάδα, Αυστρία, Γερμανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γαλλία και Ιταλία.

29 Σεπ 2009

Το Βατικανό συνεχίζει να χρησιμοποιεί την Ουνία

Σε σύσκεψη νέο-χειροτονηθέντων «επισκόπων» που συγκλήθηκε στη Ρώμη στις 14-22 Σεπτεμβρίου 2009 έλαβαν μέρος νέοι «επίσκοποι» , οι οποίοι χειροτονήθηκαν σε όλες τις χώρες από το 2008 μέχρι σήμερα, μεταξύ των οποίων και ο Έξαρχος των Ελληνορρύθμων (Ουνιτών)Ελλάδος κ. Δημήτριος Σαλάχας.
Ανάμεσα στους 110 «επισκόπους» που έλαβαν μέρος στη σύναξη ήταν και εννέα από διάφορες Ουνιτικές κοινότητες (Αιγύπτου, Ουκρανίας, Κύπρου, Ελλάδος, Βραζιλίας, ΗΠΑ, Κροατίας και Αργεντινής).
Στη συνάντησή τους με τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ ο καθένας είχε την ευκαιρία να κάνει μια ολιγόλεπτη παρουσίαση της επαρχίας του.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
ΤΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΟΥΝΙΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟ
Βασικά σημεία από την ενθρονιστήρια ομιλία του Αποστολικού Εξάρχου των Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος ( Ουνιτών) π. Δημ. Σαλάχα

Η οντολογία του Παπισμού (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)


Στην συνέχεια θα ήθελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις μου πάνω στην ίδια την υπόσταση του Παπισμού.

1. Εκκλησία και Παπισμός

Εσφαλμένα μερικοί ομιλούν για Καθολική Εκκλησία, γιατί ο όρος καθολικός, που ταυτίζεται με το ορθόδοξος, ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς επίσης ο όρος Εκκλησία δεν αρμόζει στο Κράτος του Βατικανού.
Ο Παπισμός βρίσκεται εκτός της Εκκλησίας
, και αυτό φαίνεται από δύο Συνόδους, που για μας τους Ορθοδόξους θεωρούνται Οικουμενικές, στις οποίες γίνεται λόγος για το Filioque και τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Στην Η' Οικουμενική Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία ήταν παρόντες και οι εκπρόσωποι του ορθοδόξου τότε Πάπα της Ρώμης, καταδικάσθηκαν οι Φράγκοι Επίσκοποι, οι οποίοι είχαν προσθέσει στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, γιατί μια τέτοια προσθήκη “κατά γνώσιν εισάγει των ακαταγνώστων και ύβριν των πατέρων αναπολόγητον”, γι’ αυτό και λέγεται ότι “ει μεν των ιερωμένων είη τις παντελεί καθαιρέσει τούτον καθυποβάλλομεν, ει δε των λαϊκών, τω αναθέματι παραπέμπομεν”. Βέβαια, αυτή η ίδια καταδίκη ισχύει και για τους Πάπας της Ρώμης, από τότε που ο πρώτος Φράγκος Πάπας (Σέργιος Δ') κατέλαβε τον θρόνο της Ρώμης και εισήγαγε το Filioque στην ενθρονιστήρια επιστολή του (τό 1009) και ο Βενέδικτος Η' το εισήγαγε επισήμως στο Σύμβολο της Πίστεως που αναγινωσκόταν στην θεία Λειτουργία (τό 1014).
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας” λέγεται ότι όσοι αποξενώνουν “αυτόν τε τον Θεόν Λόγον και το ομοούσιον και ομόδοξον τούτου Παράκλητον Πνεύμα της θεοπρεπούς ομοτιμίας τε και αξίας, ανάθεμα”.
Στην Σύνοδο του 1341 επί του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και μάλιστα στον Συνοδικό Τόμο λέγεται ότι όσοι δέχονται ότι οι ενέργειες του Θεού είναι κτιστές και ιδιαιτέρως όσοι δέχονται ότι το Φώς της θεότητος είναι κτιστό, όπως υπεστήριζε ο σχολαστικός Ουνίτης Βαρλαάμ ο Καλαβρός καί, βεβαίως, αυτό αποτελεί βασικό δόγμα του Παπισμού, όπως φαίνεται στα έργα του Θωμά του Ακινάτη, βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας. Γράφεται ότι εάν κάποιος ισχυρίζεται τέτοιες απόψεις και δεν μετανοήσει “αποκήρυκτος έσται και αποτετμημένος της αγίας του Χριστού καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας και του ορθοδόξου των Χριστιανών συστήματος”.
Στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναθεματίζονται όσοι δέχονται την περί ιδεών διδασκαλία του Πλάτωνα, δηλαδή την μεταφυσική και την οντολογία και τις απόψεις της Analogia Entis, ότι υπάρχει αναλογία μεταξύ Θεού και κόσμου, και Analogia Fidei, ότι υπάρχει ομοιότητα μεταξύ του Θεού και της Αγίας Γραφής, καθώς επίσης αναθεματίζονται και όσοι δεν δέχονται τα δόγματα με πίστη καθαρά και απλή και ολόψυχη καρδία “αλλά πειρωμένοις αποδείξεσι και λόγοις σοφιστικοίς”, δηλαδή εισάγουν την σχολαστική μέθοδο γνώσεως του Θεού.
Αναλύοντας περισσότερο το θέμα αυτό μπορούμε να αναφερθούμε στο ότι δύο μεγάλοι θεολόγοι και πατέρες του Παπισμού είναι ο Άνσελμος Καντερβουρίας και ο Θωμάς Ακινάτης, των οποίων την διδασκαλία αποδέχεται η Παπική θεολογία και η πρακτική του Παπισμού.
Ο Άνσελμος Καντερβουρίας επεξεργάσθηκε και εισήγαγε το θεολογικό δόγμα περί της ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης, ότι δηλαδή η αμαρτία του Αδάμ προσέβαλε την δικαιοσύνη του Θεού και ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη και επανέφερε την τάξη στην δημιουργία.
Πρόκειται για αλλοίωση της αλήθειας περί του Θεού, αφού παρουσιάζεται ο Θεός με τα ιδιώματα του εμπαθούς ανθρώπου, ο οποίος προσβάλλεται και θίγεται, αλλά και για αλλοίωση του μυστηρίου της θείας ενανθρωπήσεως και της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Βέβαια, η θεολογία περί της εξιλεώσεως της θείας δικαιοσύνης υιοθετεί το φεουδαλιστικό σύστημα με όλες τις θεολογικές και κοινωνικές συνέπειες.
Ο Θωμάς ο Ακινάτης που είναι ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του σχολαστικισμού προσπάθησε να συνδυάση τις θεωρίες του Αυγουστίνου με τον Αριστοτέλη. Εκτός των άλλων, ταυτίζει την άκτιστη ενέργεια του Θεού με την άκτιστη ουσία Του, αφού ομιλεί για το λεγόμενο actus purus, και εισάγει την τήν εσφαλμένη άποψη περί κτιστών ενεργειών στον Θεό, παρουσιάζει έναν ευδαίμονα Θεό που είναι στην πραγματικότητα απρόσιτος, άγνωστος, απρόσωπος καί, βεβαίως, διδάσκει ότι ο άνθρωπος έρχεται σε κοινωνία με τις κτιστές ενέργειες του Θεού.
Δηλαδή, η αγάπη, η θεία Χάρη, η ειρήνη του Θεού είναι κτιστές ενέργειες του Θεού. Από την άποψη αυτή προέρχεται η διδασκαλία ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και του Υιού (Filioque), το καθαρτήριο πύρ, το αλάθητο κλπ.
Οι θεωρίες αυτές καταδικάσθηκαν από την Έβδομη Οικουμενική Σύνοδο και από την Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που θεωρείται ως Θ' Οικουμενική Σύνοδος, όπως παρουσιάζεται στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας”. Επίσης αναθεματίζονται όσοι δεν ομολογούν ότι υπάρχει “ουσίαν τε επί Θεού και ουσιώδη φυσικήν ενέργειαν”.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει: “Οι της του Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί”. Το ίδιο λέγει και ο άγιος Ειρηναίος Επίσκοπος Λυώνος: οι “εκτός της αληθείας” ευρίσκονται αυτομάτως “εκτός της Εκκλησίας”, γιατί όσοι δεν δέχονται την παράδοση των Αποστόλων και την πίστη της Εκκλησίας τους θεωρούμε, κατά τον άγιο Ειρηναίο, “ως αιρετικούς και κακογνώμονας (κακοδόξους), ή ως σχίζοντας (τήν Εκκλησίαν) και υπερηφάνους και αυθάδεις”.

2. Αποστολική διαδοχή και Παπισμός

Επειδή εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια, γι’ αυτό και οι Κληρικοί των Παπικών και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιερωσύνη, δηλαδή έχει διακοπή σε αυτούς η Αποστολική Διαδοχή.
Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, βάσει της Ορθοδόξου Θεολογίας.Η αποστολική διαδοχή δεν είναι απλώς μια σειρά χειροτονιών, αλλά συγχρόνως και μετοχή στην αποκαλυπτική αλήθεια. Όταν μια Εκκλησία αποκόπτεται από τον κορμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, λόγω δογματικών διαφορών, αυτό σημαίνει ότι υπολείπεται και στο μυστήριο της ιερωσύνης.
Δηλαδή, όταν χάνεται η αποκαλυπτική αλήθεια και υιοθετούνται αιρετικές απόψεις, αυτό έχει συνέπειες και στην αποστολική διαδοχή. Διότι οι άγιοι Απόστολοι μετέδιδαν το χάρισμα της ιερωσύνης, αλλά ταυτόχρονα παρέδιδαν, δια της αναγεννήσεως, και όλη την αποκαλυπτική παράδοση.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε την διδασκαλία του αγίου Ειρηναίου Επισκόπου Λυώνος, στην οποία φαίνεται καθαρά ότι η Εκκλησία συνδέεται στενώτατα με την Ορθοδοξία και την θεία Ευχαριστία, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όταν χάνεται η Ορθόδοξη πίστη, τότε δεν υπάρχει ούτε Εκκλησία ούτε και θεία Ευχαριστία.
Οπότε ο Κληρικός που χάνει την ορθόδοξη πίστη αποκόπτεται από την Εκκλησία καί, βεβαίως, τότε δεν υφίσταται και η αποστολική παράδοση και αποστολική διαδοχή. Το ότι ο άγιος Ειρηναίος συνδέει την αποστολική διαδοχή όχι μόνον με την χειροτονία, αλλά και με την διατήρηση της αληθούς πίστεως, φαίνεται από ένα χωρίο: “Δια τούτο τοις εν τη Εκκλησία πρεσβυτέροις υπακούειν δεί, τοις την διαδοχήν έχουσιν από των αποστόλων, καθώς επεδείξαμεν, τοις σύν τη επισκοπική διαδοχή το χάρισμα της αληθείας ασφαλές, κατά την ευδοκίαν του Πατρός ειληφόσι”.
Επειδή, λοιπόν, δεν υπάρχει ιερωσύνη στους Παπικούς, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν μυστήρια, και όσα τελούνται δεν είναι αγιαστικά μυστήρια. Εάν όμως, όπως ισχυρίζονται μερικοί, ο Πάπας έχει ιερωσύνη, τότε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας είναι έγκυρο και ο άρτος ο ευρισκόμενος στην Αγία Τράπεζα είναι ο Χριστός, οπότε περιπίπτουν σε δύο σφάλματα, ή να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, παραβαίνοντας πληθώρα ιερών Κανόνων ή να αποστρέφωνται τον Ίδιο τον Χριστό, ευρισκόμενον κατ’ αυτούς πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Γενικά, πρέπει να πούμε ότι το Βατικανό δεν είναι Εκκλησία, αλλά ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα, ευρισκόμενο εκτός της Εκκλησίας, και ο Πάπας, καθώς και όλοι οι “Κληρικοί” του Βατικανού δεν είναι διάδοχοι των Αποστόλων, δεν έχουν αποστολική παράδοση και διαδοχή.
Επομένως, πρέπει να υπογραμμισθή ότι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε και Ρωμαίοι - Ρωμηοί, δηλαδή απόγονοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και Καθολικοί, δηλαδή Ορθόδοξοι, διότι ο όρος Καθολικός δηλώνει το καθ’ όλου, το ορθόδοξο. Οι Παπικοί είναι Φραγκολατίνοι, μετά την κατάληψη του θρόνου της Ρώμης από τους Φράγκους, καθώς επίσης και αιρετικοί.
Σε καιρό συγχύσεως, όπως η εποχή μας, πρέπει να είμαστε ομολογητές της Πίστεως, μάρτυρες της αληθείας και ποιμένες που θα ποιμαίνουμε τον λαό του Θεού με κριτήρια και προϋποθέσεις εκκλησιολογικές, οι οποίες οδηγούν στην σωτηρία.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2001

Επιστολή του Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ανδρέου προς τον Αρχιεπίσκοπον (για τον Διάλογο Ορθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο)


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ


’Aριθ. Πρωτ. 96

Εν Δελβινακίω τη 25η Σεπτεμβρίου 2009

Εξ. ΕΠΕΙΓΟΝ

Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον
Αθηνών και πάσης Ελλάδος
κ. κ. Ιερώνυμον
Πρόεδρον Ιεράς Συνόδου
Εις Αθήνας

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,

Εξ εγκύρου πηγής επληροφορήθην, ότι εις την συνάντησιν των Επιτροπών «Διαλόγου» της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών, η οποία θα πραγματοποιηθή εις Κύπρον τον προσεχή μήνα Οκτώβριον, πρόκειται να συζητηθή το θέμα του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα.
Ειδικώτερον ως προς το πρωτείον, επίμονοι φήμαι λέγουν ότι οι Ορθόδοξοι πρόκειται να αποδεχθούν το πρωτείον ως «πρωτείον τιμής» του πάπα, όπως και ήτο πράγματι,
προτού οι παπικοί αποσχισθούν από την Εκκλησίαν. Εν τούτοις, όμως, ο πάπας θα συνεχίζη να το θεωρή ως «πρωτείον εξουσίας». Οπότε τι πρόκειται να συμβή ; Θα υπάρξη, μήπως, κάποιος απαράδεκτος συμβιβασμός ; Προσωπικώς αδυνατώ παντελώς να παραδεχθώ τοιούτόν τι.
Και με το περιβόητον «αλάθητον» τι θα γίνη ;
Φρονώ, όθεν, Μακαριώτατε......

όπως : α) Γνωστοποιήσητε εις την σεπτήν Ιεραρχίαν τα πρόσωπα, τα οποία θα συγκροτούν την Ορθόδοξον Επιτροπήν «Διαλόγου», ώστε να μη πάθωμεν τυχόν νέον εξευτελισμόν, ως εκείνον τον οποίον υπέστημεν προ τινων ετών εις το Μπάλαμεντ.
β)
Γνωστοποιήσητε εάν εδόθη εις τα μέλη της Επιτροπής η ορθή - ορθόδοξος κατευθυντήριος γραμμή, εις ην δέον να παραμείνουν αμετακίνητα.
Η ενημέρωσις πρέπει να γίνη ανυπερθέτως εις την σεπτήν Ιεραρχίαν το συντομώτερον δυνατόν και δη άμα τη ενάρξει των εργασιών του Ιερού Σώματος.
Τα γεγονότα τρέχουν. Η αγωνία Κλήρου και Λαού οσημέραι αυξάνεται. Σας θερμοπαρακαλώ, μη αδρανήσωμεν. «Οι καιροί ου μενετοί». Έχομεν μεγάλην ευθύνην έναντι του Θεού και της Αγίας ημών Εκκλησίας.

Επί δε τούτοις, Διατελώ

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
Πηγή:Θρησκευτικά

28 Σεπ 2009

Μύχια σχέδια άρσης της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος


Πατριαρχικές δηλώσεις και περίεργες συμπεριφορές Ιεραρχών υποθάλπουν το ισχύον καθεστώς διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος και γίνονται αφετηρία δημιουργίας σχετικών σεναρίων

Στην επανεξέταση του καθεστώτος της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και στην επάνοδο του παλαιού πατριαρχικού καθεστώτος διοίκησης αποβλέπουν οι τακτικές επισκέψεις του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στις κατά τόπους εκκλησιαστικές επαρχίες της Ελλάδος, αλλά και οι περίεργες συμπεριφορές Ιεραρχών.
Το μύχιο αυτό στόχο ενισχύουν περαιτέρω οι προσεκτικές αλλά λίαν περιεκτικές προς το θέμα αυτό δηλώσεις του Πατριάρχη. Δεδομένου μάλιστα της ενδόμυχης συνηγορίας της νυν εκκλησιαστικής ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η ύπαρξη της οποίας εκλαμβάνεται ως «μοναδική ευκαιρία» εκ του Φαναρίου για την επίτευξη των επιδιώξεών του, δεν αποκλείονται σύντομες εξελίξεις.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό θα επιτάχυνε λ.χ. τις όποιες διαδικασίες κατάργησης της Αυτοκεφαλίας μία τεχνηέντως υποκινούμενη μετωπική αντιπαράθεση Εκκλησίας και Πολιτείας εξ αφορμής της φορολόγησης η δήμευσης η γενικότερα αμφισβήτησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Κάτι τέτοιο φυσικά δεν αποκλείεται να συμβεί αν διακρίνει κανείς τις διαθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και τις εντολές που αυτή δέχεται από τα παρασκηνιακά άνομα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδος, που καθημερινά αποδεικνύεται πως κινούν τα νήματα των πολιτικών αποφάσεων.
Σε μία τέτοια περίπτωση η προσφυγή της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για δήθεν λόγους προστασίας των κεκτημένων δικαιωμάτων της θα αποτελέσει και το έναυσμα για την προσδοκώμενη και επιδιωκόμενη από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο επιδίωξή του.
Δεδομένης μάλιστα της υφιστάμενης αρχιερατικής αδυναμίας αλλά και της έλλειψης συντονιστικού κέντρου τυχόν αντίδρασης κάτι τέτοιο θα εκληφθεί ως μέγιστη επιτυχία και πολύ πιθανόν να χειροκροτηθεί...
Είναι αλήθεια πάντως πως όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες μηδενός εξαιρουμένου τρέφουν ειλικρινά αισθήματα προς το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας αναγνωρίζοντας τη διαχρονική πνευματική κυρίως προσφορά του στο Έθνος μας σε χαλεπούς καιρούς.
Τουτέστιν δεν υπάρχει συνειδητοποιημένος σήμερα Ορθόδοξος Χριστιανός ελληνικής καταγωγής που να μη σέβεται και να καυχιέται εν Χριστώ Ιησού του Ναζωραίου για τις άγιες εκείνες μορφές της χριστιανοσύνης που κατέστησαν στολίδι για τον ουρανό και τη γη το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο μας, σηκώνοντας αδιαμαρτύρητα το σταυρό του Κυρίου μας, ως άλλοι Σίμωνες Κυρηναίοι.
Τους γλυκύτατους καρπούς των αγώνων και του όλου έργου τους μέχρι σήμερα γεύεται η χριστιανοσύνη, όπως λ. χ. το κηρυχτικό και διδακτικό έργο του Αγίου Πατριάρχη Ιωάννη Χρυσοστόμου!
Ο σεβασμός λοιπόν των πιστών στο Σεπτό Κέντρο εκπορεύονταν βασικά από τον προσανατολισμό του στην αγιότητα του βίου και το ουσιαστικό ποιμαντικό έργο πνευματικής θωράκισης του ποιμνίου του. Η αγιότητα αυτή αποτελούσε στη διαχρονική πορεία του Πατριαρχείου μας η παρακαταθήκη και ο πραγματικός θησαυρός της Ορθοδοξίας!
Αυτή η αγιότητα το μετέτρεπε σε αείφωτο πνευματικό φάρο σωτηρίας της ρωμιοσύνης, εκ του οποίου φωτίστηκαν και οδηγήθηκαν σταθερά προς την αιωνιότητα και τον Παράδεισο πάμπολλες άγιες μορφές στη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια και προπαντός στο Άγιο Όρος.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν η πνευματική αυτή ακτινοβολία του Σεπτού Κέντρου υφίσταται και σήμερα; Κατά την ταπεινή μας γνώμη πιστεύουμε πως όχι! Και η πίστη μας αυτή προκαλείται από το ότι ο Θεός αν και επέτρεψε να ελευθερωθεί το μεγαλύτερο μέρος της Ρωμιοσύνης για το λίκνο της Ορθοδοξίας, το Σεπτό Πατριαρχείο μας επέλεξε να συνεχίσει να έχει τον αλλόθρησκο εκείνο χωροφύλακα.
Γιατί θα μας ρωτήσετε; Αντί απαντήσεως θα σας παροτρύναμε να διαβάσετε τις διδαχές του Αγίου Κοσμά σχετικές με τη διαφύλαξη της αγνότητας και της διαφύλαξης της πίστης της Ορθοδοξίας κατά την περίοδο της τουρκικής σκλαβιάς...
Μία ρεαλιστική λοιπόν ματιά στην όλη σύγχρονη δραστηριότητα και εκκλησιαστική πολιτική του Πατριαρχείου αρκεί για να διαφανεί η παντελής απουσία προσανατολισμού προς όλον εκείνο το θησαυρό που κληροδοτήθηκε από άγιες μορφές που το υπηρέτησαν ως διάκονοι και όχι ως κυρίαρχοι δεσπότες... Και η απουσία αυτή που ενίοτε συνοδεύεται με επιπόλαιες ατυχείς εκποιήσεις η διαφορετικά ξεπουλήματος των αξιών και των αρχών που το κοσμούσαν αποτελεί το αίτιο της σταδιακής ποιμαντικής παρακμής του.
Ο πνευματικός κατήφορος του προκλήθηκε από τον προσανατολισμό στην κοσμικότητα και στον θεομίσητο οικουμενισμό, νοούμενο όχι ως διάδοση των αληθειών της πίστης αλλά κυρίως ως διεθνή αναγνώριση μιας ανούσιας κοσμικού και ευτελούς τύπου εκκλησιαστικής εξουσίας.
Μίας εξουσίας βαρύγδουπων λόγων φθηνού εντυπωσιασμού και μύχιων κατευθύνσεων προς μία ιδιόμορφη σατανική ειδωλολατρία, η οποία εκδηλώνεται από την μύχια επιδίωξη και αγάπη πλειάδας στελεχών που υπηρέτησαν τα τελευταία 150 χρόνια το Πατριαρχείο στον χρυσό και τον άργυρο, ερμηνευμένο λαϊκά και με τον τουρκικό όρο «μπαξίσι»...
Ουδείς λοιπόν συνετός Ορθόδοξος Χριστιανός, λαϊκός η ρασοφόρος αλλά και ο ίδιος ο τριαδικός Θεός δεν θα συνηγορήσει στην έμμεση αποδοχή της μη αμφισβητούμενης πνευματικής παρακμής του Πατριαρχικού Οίκου μέσω της επαναφοράς παλαιών δεσμών πριν μεταβληθούν τα μέχρι σήμερα δεδομένα.
Γιατί δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την πατριαρχική ρήση περί μεγάλου σταυρού όταν η εικόνα η σημερινή δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν μπορεί ο χριστιανός να υποστηρίζει ότι σηκώνει μεγάλο σταυρό όταν συνειδητά έχει επιλέξει τη χλιδή και την άνεση και τη συναναστροφή με την πλουτοκρατία, την οποία θέτει στην πρώτη γραμμή.
Δεν μπορεί ο ορθόδοξος χριστιανός να μιλά για μεγάλο σταυρό, όταν συνειδητά και με τις καθημερινές του πράξεις και αποφάσεις δείχνει εμπάθεια, που κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη δηλοί την απουσία του Θεού από τη ζωή του. Δεν μπορεί ο ορθόδοξος χριστιανός να μιλά για μεγάλο σταυρό όταν εκλαμβάνει την οιανδήποτε κοινωνική θέση που ο Θεός επέτρεψε να έχει ως μέσον κοσμικής εξουσίας και λειτουργεί κατά τρόπον φαρισαϊκό...
Ως εκ τούτου υπό τις παρούσες περιστάσεις δύναται να νοηθεί ως μαζοχισμός η άρση της κουτσουρεμένης Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος που κάθε άλλο παρά «μικρομόρφωμα» είναι, όπως την αποκάλεσε ο Μητροπολίτης Μαντινείας Αλέξανδρος σε μία προσπάθεια να καταστεί αρεστός στον Πατριάρχη.
Θα λέγαμε ναι στην κατάργηση του νοσηρού διοικητικού συστήματος της Αυτοκεφαλίας μόνο στην περίπτωση που το Φανάρι συνειδητοποιήσει το διακονικό ρόλο και προσανατολισθεί στην φροντίδα των φτωχών και στην πλήρη ταύτιση με το θέλημα του τριαδικού Θεού.
Θα συναινούσαμε ακόμη στην κατάργησή της όταν μοναδικός σκοπός και στόχος της ηγεσίας του Πατριαρχείου
καταστεί η ανά τον κόσμο ανάδειξη της τριαδικής δύναμης, η οποία ως Αλήθεια, Ζωή και Φως θα διαλύσει τα σύννεφα της αγνωσίας και το φαρισαϊσμό που σήμερα σκιάζει το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας μας.
Ποιός άλλωστε χριστιανός δεν θα ήθελε σε μία τέτοια περίπτωση να φωτίζεται από την ακτινοβολία του Αναστάντος Χριστού και να δοξάζει τον Παντοκράτορα Πατέρα και τον Παράκλητο για τη δωρεά της σωτηρίας. Τότε θα δείτε και τη φυγή του αλλόθρησκου χωροφύλακα από το χώρο του Πατριαρχείου κατά το παράδειγμα των δαιμόνων που εξαφανίζονται μπροστά στη θέα του τριαδικού Θεού, των Ασωμάτων Δυνάμεων, της Θεομήτορος και των Αγίων Του.

Οι δηλώσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Ως «θλιβερό σχίσμα» χαρακτήρισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατά την επίσκεψη στην Τσαριτσάνη, τόπο καταγωγής του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, κληρικού που αντιτάχθηκε στη διεκδίκηση το 1833 του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την προσπάθεια διοικητικής απόσπασης από το Φανάρι. «...Καθ ἥν ώραν άλλοι, αλλοτριωμένοι πνευματικώς και επιλήσμονες του μητρικού γάλακτος υιοί της την εσταύρωναν δια του θλιβερού σχίσματος του 1833, ο Μέγας Οικονόμος Κωνσταντίνος, με μοναδικήν δύναμιν γραπτού και προφορικού λόγου, με προφητικήν παρρησίαν και μαρτυρικόν φρόνημα υπερησπίσθη τα δίκαιά της, έως ότου, εν συνεργασία μετά του Πατριαρχείου και διαφόρων υγιών εκκλησιαστικών παραγόντων, επετεύχθη η έξοδος από την δίνην, δια της εκζητήσεως της κανονικής ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου, η οποία και εγένετο το 1850, όποτε και έκλεισεν η πληγή του σχίσματος και αποκατεστάθη η κανονικότης, η ειρήνη και η αγάπη εν τη Εκκλησία της Ελλάδος».
Στο ίδιο μήκος κύματος και τα όσα είπε ο Μητροπολίτης Μαντινείας Αλέξανδρος. «Οι ισχυροί τής Γης- και όπως τους κατονομάζει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οι έμποροι των εθνών- μάς απέσπασαν από την αγκαλιά τής Μητέρας Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και εδημιούργησαν το μικρό μόρφωμα της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος», είπε χαρακτηριστικά προκαλώντας προβληματισμό και ποικίλα σχόλια στους κύκλους της Ιεραρχίας.

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή:
ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, «Κεκλημένοι εις μίαν Εκκλησίαν»


Μεταξύ 6 και 14 Οκτωβρίου, συνέρχεται η Ολομέλεια της Επιτροπής «Πίστεως και Τάξεως» του Παγκοσμίου Συμβουλίου "Εκκλησιών" στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.
Στην επίσημη έναρξη των εργασιών της Ολομελείας της Επιτροπής θα παραστεί ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος θα αναπτύξει το κεντρικό θέμα της συνάντησης, «Κεκλημένοι εις μίαν Εκκλησίαν».
Για την τρέχουσα περίοδο,
από την τελευταία Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου "Εκκλησιών" στο Πόρτο Αλέγρε της Βραζιλίας το 2006 μέχρι την επόμενη Γενική Συνέλευση το 2013, Πρόεδρος της Επιτροπής είναι ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας –Αμμοχώστου Βασίλειος.

Ποιοι θα συμμετέχουν .

Τι αναφέρει στην ιστοσελίδα του το Π.Σ.Ε για την κήρυξη της έναρξης των εργασιών της Επιτροπής «της πίστεως και τάξεως» του Παγκοσμίου Συμβουλίου«Εκκλησιών» στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.


Bartholomew I to open the Faith and Order Plenary Commission meeting

28.09.09

Ecumenical Patriarch Bartholomew I will open the meeting of the World Council of Churches (WCC) Commission on Faith and Order, which will take place in Kolympari, Crete, Greece, from 7 to 14 October 2009.
At this plenary meeting, the 120 members of the commission, which is seen as Christianity's most representative theological forum, will address the question of Christian unity from new perspectives.
Participants at the Crete gathering will not only address issues that have traditionally divided Christian denominations, but also matters that have become divisive in more recent times even within churches, such as questions of moral discernment.
This new approach will be rooted in a reflection on how churches relate to their sources of theological authority, and developed through case studies illustrating how churches use these references to make moral decisions.
WCC president from Europe Dr Mary Tanner will encourage participants to engage in what she affirms could be the beginning of a new phase in Faith and Order's history.
The main theme of the meeting "Called to be the One Church" will be addressed by:
●Metropolitan Prof. Gennadios of Sassima, Ecumenical Patriarchate of Constantinople;
●Rev. Dr
Maake Masango, Uniting Presbyterian Church in Southern Africa, South Africa;
●Rev. Dr
Marianela de la Paz Cot, Episcopal Church in Cuba;
●Dr
Minna Hietamäki, Evangelical Lutheran Church of Finland;
●Sister
Ha Fong Maria Ko, Roman Catholic Church, China/Italy.
The discussion on the future of the study "The Nature and Mission of the Church" will be stimulated by contributions from:
●Rev. Dr Paul Collins, Church of England;
●Rev. Dr
Hermen Shastri, Methodist Church in Malaysia
●Rev. Dr
Viorel Ionita, Romanian Orthodox Church.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

1985 Ayto Einai to Batikano(2)
«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 1985 15-9-2009

Να διαλύση τα "νέφη" ο Αρχιεπίσκοπος


Με αφορμήν αποκαλύψεις κ. Σηφουνάκη διά συμφωνίας μετά του Μακαριωτάτου

Ο πρώην υπουργός και υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Σηφουνάκης, γνωστός εις τους κόλπους των Ορθοδόξων Χριστιανών από την πολύ αρνητικήν στάσιν του έναντι της μη αναγραφής του Θρησκεύματος εις τας ταυτότητας, προέβη εις αποκαλύψεις δια τα σχέδια του κόμματος του έναντι της Εκκλησίας, εις περίπτωσιν, κατά την οποίαν αυτό επανέλθη εις την εξουσίαν.
Δεν θα ησχολρύμεθα με την υπόθεσιν εις την παρούσαν προεκλογικήν φάσιν, εάν ο κ. Σηφουνάκης δεν άφηνε να εννοηθή ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος έχει συμφωνήσει με τον βασικόν κορμόν των σχεδίων του κόμματος, τον οποίον αι δημοσκοπήσεις φέρουν να επανέρχεται εις την εξουσίαν.
Ο κ. Σηφουνάκης εις τας αποκαλύψεις τας οποίας έκανε εις τον ραδιοφωνικόν σταθμόν City ετόνισεν ότι ο Αρχιεπίσκοπος είναι σύμφωνος με την:
• Μη τέλεσιν Αγιασμού εις την Βουλήν κατά την έναρξιν εκάστης νέας Κοινοβουλευτικής Συνόδου (Άραγε θα καταργηθη και ο Αγιασμός στα σχολεία;).
• Μη παρουσία Μητροπολιτών και κληρικών
εις τας εκδηλώσεις του Κράτους.
• Κατάργησιν του θρησκευτικού όρκου, τον οποίον δίδουν οι υπουργοί προκειμένου να αναλάβουν καθήκοντα με την παράλληλον κατάργησιν του εις τα δικαστήρια.
• Παραλλήλως ο κ. Σηφουνάκης ανεκοίνωσεν ότι η νέα Κυβέρνησις ΠΑΣΟΚ θα ενεργοποίηση τον νόμον, ο όποιος ορίζει ότι οι γονείς υποχρεούνται εντός οκτώ ήμερων από την γέννησιν του τέκνου ή των τέκνων των να προσέρχωνται εις το Ληξιαρχείον και να δηλώνουν το όνομα των. Η Βάπτισις δεν θα έχη κανέναν ρόλον δια το Κράτος εις την ονοματοδοσίαν του τέκνου ή των τέκνων των.
Κατεφέρθη εναντίον των κληρικών, οι οποίοι εφαρμόζοντες τους κανόνας της Εκκλησίας, δεν αναγνωρίζουν τον πολιτικόν γάμον και θεωρούν όσους συνάπτουν πολιτικόν γάμον εκτός Εκκλησίας και ακολούθως δεν βαπτίζουν τα τέκνα των. Εζήτησε πλήρη χωρισμόν Κράτους-Εκκλησίας, ενώ ο Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κ. Παπανδρέου τάσσεται υπέρ της ενισχύσεως των διακριτών ρόλων Κράτους-Εκκλησίας.
Τέλος ετάχθη υπέρ της φορολογήσεως της Εκκλησίας. Ο κ. Σηφουνάκης ενεφάνισε τον Αρχιεπίσκοπον ως σύμφωνον με αυτόν τον κορμόν των σχεδίων, τα οποία ανέπτυξε. Ο Αρχιεπίσκοπος διαφωνεί με επιμέρους ζητήματα υπεγράμμισε με έμφασιν ο κ. Σηφουνάκης.
Δεν γνωρίζομεν εάν όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί τους όποιους ανεκοίνωσεν ο κ. Σηφουνάκης ευρίσκουν σύμφωνον τον Αρχιεπίσκοπον. Τούτο, διότι ο Αρχιεπίσκοπος δύο φοράς, εν μέσω θέρους ωμίλησε δια επερχομένην σύγκρουσιν της Εκκλησίας μετά της Πολιτείας.
Αδυνατούμε να πιστεψωμεν ότι «παίζει θέατρο» εις τον πιστόν λαόν, εμφανιζόμενος ως υπέρμαχος της υπαρχούσης καθεστηκυίας τάσεως εις τας σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας, ενώ εις την πραγματικότητα έχει συμφωνήσει εις την ανατροπήν των. Αδυνατούμε να πιστέψωμεν ότι ασκεί «μυστικήν διπλωματίαν», συνομιλεί κρυφίως μετά των κομμάτων και συμφωνεί με θέσεις ως αυτάς τας όποιας διετύπωσεν ο κ. Σηφουνάκης.
Ο Αρχιεπίσκοπος οφείλει να διάλυση τα νέφη, τα σχηματισθέντα από τας αποκαλύψεις του κ. Σηφουνακη. Ο Αρχιεπίσκοπος οφείλει να ομιλή καθαρώς εις τον έντιμον κλήρον και τον πιστόν λαόν δια όσα σχεδιάζουν εναντίον της Εκκλησίας και την στάσιν την οποίαν τηρεί έναντι αυτών. Οφείλει να το πράξη και δια δύο ακόμη λόγους:
1ον) Ο κ. Σηφουνάκης
τον επαρουσίασεν ως καλύτερον από πάσης απόψεως, από τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον κυρόν Χριστόδουλον.
2ον) Συνέπλεε την εποχήν του αγώνος δια την επαναφοράν του Θρησκεύματος εις τας ταυτότητας με τον κ. Σηφουνάκην και ολόκληρον την κεντροαριστεράν. Δια να μη γεννώνται συνειρμοί περί συγκεκριμένης κομματικής ταυτότητος του Αρχιεπίσκοπου, οφείλει να ομιλήση καθαρώς εις τον έντιμον κλήρον καί τον πιστόν λαόν.

Εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», αρ. φύλλου 1799, 25 Σεπτεμβρίου 2009
πηγή: Ζωηφόρος

27 Σεπ 2009

Η επιστολή της Ιεράς Συνόδου προς τον Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα για το κείμενο της Ραβέννας


Στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος, δημοσιεύεται η Συνοδική Απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος (2007) με την οποία ζητούνταν εξηγήσεις από τον επικεφαλής της Ορθόδοξης αντιπροσωπείας μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα σχετικά το κείμενο της Ραβέννας.
Είναι καιρός η Ιερά Σύνοδος να μιλήσει ξανά .

Προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη

Αριθμ. Πρωτ. 3512
Αριθμ. Διεκπ. 2159
Αθήνησι 8η Οκτωβρίου 2007

Πρός
Τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Περγάμου κ. Ιωάννην,
Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής
επί τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της
Ορθοδόξου Εκκλησίας
και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Σεβασμιώτατε εν Χριστώ αδελφέ,

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά την δημοσίευσιν τού κειμένου «Απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν ορισμένες όψεις γύρω από τη διδασκαλία περί Εκκλησίας», το οποίον προσυπέγραψε και ο Πάπας Ρώμης (29 Ιουνίου 2007), τας εκφρασθείσας επιφυλάξεις, και κατόπιν Εισηγήσεως της Συνοδικής Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, σχετικώς προς ωρισμένας εκκλησιολογικάς θέσεις τού ως άνω κειμένου, απεφάσισεν εν τη Συνεδρία Αυτής της 5ης Οκτωβρίου ε.έ., ίνα απευθυνθή προς την υμετέραν Σεβασμιότητα, ως Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, προκειμένου να επισημάνη ωρισμένας επιφυλάξεις, ως προς τας εκκλησιολογικάς αντιλήψεις τού ως είρηται Κειμένου.

Εις τας «Απαντήσεις» αναφέρονται τα εξής:

α. Η μόνη αληθινή Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισεν ο Χριστός διά την Εκκλησίαν (!!!), είναι η «καθολική Εκκλησία», αυτή είναι η πραγματική και η ορατή Εκκλησία εντός της ιστορίας, η οποία ιδρύθη υπό τού Χριστού επί της γής. Η «καθολική Εκκλησία» είναι η μία και μοναδική Εκκλησία.
β. Η «καθολική Εκκλησία» υφίσταται εις την Εκκλησίαν εκείνην, η οποία διοικείται υπό τού διαδόχου τού Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετ' αυτού.
γ. Η «εκκλησιολογική αποκλειστικότης», η οποία οδηγεί και εις την «εκκλησιαστικήν αξιολόγησιν» όλων των άλλων «Εκκλησιών», οι επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετά τού διαδόχου τού Πέτρου, συνεπάγεται ότι αι Εκκλησίαι αυταί έχουν «εκκλησιολογικόν έλλειμα». Επί πλέον αι συγκεκριμέναι «Απαντήσεις» τολμούν να χαρακτηρίσουν τας Εκκλησίας αυτάς ως «Εκκλησίας ιδιαιτέρας ή τοπικάς», έστω και αν αναγνωρίζουν εις αυτάς την εγκυρότητα των μυστηρίων των και την ύπαρξιν της αποστολικής διαδοχής.
δ. Ο όρος «Sussiste nella…» (υφίσταται εν τη…), τον οποίον θεωρούν, κατά περιεχόμενον, ισχυρότερον τού όρου «είναι», εκφράζει αφ' ενός την πλήρη ταύτισιν της Εκκλησίας τού Χριστού με την «καθολικήν Εκκλησίαν» μέσα εις την ιστορίαν και αφ' ετέρου την μοναδικότητα της «καθολικής Εκκλησίας». Εις την «καθολικήν Εκκλησίαν» δηλαδή υπάρχουν πάντα τα στοιχεία εκείνα, τα οποία την καθιστούν μέσα εις την ιστορίαν ως «κοινωνίαν πνευματικήν και ορατήν», με αποκλειστικόν όρον αναφοράς και κοινωνίας την σχέσιν τού διαδόχου τού Πέτρου με τους Επισκόπους της Εκκλησίας αυτής, ενώ εις τας άλλας «Εκκλησίας» (!!!) αναγνωρίζεται απλώς η ύπαρξις κάποιων μόνον στοιχείων εκκλησιαστικότητος.
ε.
Η «κοινωνία των Επισκόπων μετά τού διαδόχου τού Πέτρου» καθορίζεται ως η ουσιαστική προϋπόθεσις, με την οποίαν οριοθετούνται και όλαι αι εκκλησιαστικαι δομαί και περιγράφονται αι εσωτερικαί αρχαί και όροι, διά εκάστην «ιδιαιτέραν» Εκκλησίαν, αλλά και διά την «καθολικήν Εκκλησίαν». Η μη επίτευξις της κοινωνίας αυτής αποτελεί το εμπόδιον διά την μη φανέρωσίν της μέσα εις την ιστορίαν εκάστης «Εκκλησίας» ως Εκκλησίας. Με βάσιν αυτήν την αρχήν κατανοείται και η έννοια αυτής ταύτης της «καθολικότητας» της Εκκλησίας.

Όλαι αυταί αι εκκλησιολογικαί αναφοραί των «Απαντήσεων» η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θεωρεί ότι:

α. Είναι ανακόλουθοι προς τα Επίσημα και κοινά Κείμενα της Μικτής Επιτροπής επί τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως δε προς το κείμενον τού Νέου Βαλάμου (1988), αλλά και εις αναφοράν προς το υπό διαπραγμάτευσιν κείμενον της Μόσχας (1990), [Βελιγράδι (2006) και Ρώμης (2007)].
β. Χρήζει περαιτέρω θεολογικής αναλύσεως και προσδιορισμού, ως προς το θεολογικόν του περιεχόμενον, από μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο όρος «καθολική Εκκλησία», εις σχέσιν προς το πρωτείον τού επισκόπου της Ρώμης, «ως πατριάρχου της Δύσης», άλλως η υποφώσκουσα ανακολουθία και ανακρίβεια, θα δημιουργήση περαιτέρω προβλήματα εις την μελλοντικήν πορείαν τού συγκεκριμένου Θεολογικού Διαλόγου, ως και κατά το παρελθόν, με ανάλογα θέματα (Κείμενον Balamand).
γ. Ο μόνος τρόπος θεολογικής προσεγγίσεως και εμβάθυνσεως τού όρου «καθολική Εκκλησία» εν σχέσει και αναφορά προς το λειτούργημα τού διαδόχου τού Πέτρου είναι ο Θεολογικός Διάλογος, χωρίς όμως η συμμετοχή εις αυτόν να συνεπάγηται και την αποδοχήν της εκφρασθείσης, εις τας εν λόγω «Απαντήσεις», θεωρίας της ελλειματικής εκκλησιολογίας, της εκκλησιολογικής αποκλειστικότητος και της μοναδικότητος.
Διά όλους τους ως άνω λόγους η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ως απαραίτητον προϋπόθεσιν και πρό της ολοκληρώσεως της θεολογικής επεξεργασίας τού υπό μελέτην κειμένου, να διευκρινισθούν οι ως άνω θεολογικοί όροι, εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ταύτα γνωρίζοντες τη υμετέρα Σεβασμιότητι ως Ορθοδόξω Προέδρω της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών παρακαλούμεν, όπως γνωστοποιήσητε εις τας εις τον Διάλογον συμμετεχούσας αντιπροσωπείας των κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών τας εν λόγω επιφυλάξεις της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος επί τού εν λόγω Κειμένου και θέσητε αυτάς υπ' όψιν των εκπροσώπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατά τας προσεχείς εν Ρεβέννα Συνεδρίας της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου, κατά τας οποίας θα συζητηθώσι θέματα εκκλησιολογικά. (Σημ. σελ.: Εντούτοις στο κείμενο της Ραβέννας δεν περιέχονται τέτοιες διευκρινίσεις ούτε σημειώνεται αν έγινε διάλογος επί των θέσεων του κειμένου των απαντήσεων.)
Επί δε τούτοις, κατασπαζόμενοι την υμετέραν Σεβασμιότητα εν Κυρίω, διατελούμεν μετ' αγάπης.

Τού Μακαριωτάτου Προέδρου απουσιάζοντος

† Ο Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ, Προεδρεύων

Ο Αρχιγραμματεύς

† Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης

πηγή:http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/epistoles.asp?id=963&what_sub=epistoli

Είμαστε παιδιά της εποχής μας


Του πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπα

Μ’ αυτό τον τίτλο δημοσιεύεται σε κύριο άρθρο στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως (Πρεβέζης), (Σεπτέμβριος 2009).
Αξίζει να το μελετήσουμε: «Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία πατροκτονική. Ο πατέρας απαγορεύεται να είναι πατέρας, και ακόμη πιο πολύ απαγορεύεται, να θέλει να είναι πατέρας. Και αυτός ο δυστυχής, παίρνει το σύνθημα σαν τάχα σημείο προόδου και από το φόβο μη και φερθεί στο παιδί του σαν τους παλαιούς μπαμπάδες, γίνεται λίγο σαχλαμάρας και κάνει στα παιδιά του σαν φίλος!
Μα τα παιδιά, και ιδίως οι έφηβοι, δεν θέλουν φίλους! Φίλους βρίσκουν, εύκολα. Και άνετα! Πατέρα θέλουν, να τα μυσταγωγήσει στη ζωή, να τους δώσει να καταλάβουν σωστά, τι είναι η ζωή.
Η σημερινή οικογένεια, δεν παραδίνει τίποτε! Το αίτημα φροντίδας των γονιών για τα παιδιά τους, στον σύγχρονο κόσμο περιορίζεται στην διατροφή, στις σπουδές, στην υγεία, και στην επαγγελματική αποκατάσταση.
Τραγική η εποχή μας. Ζητεί από τα παιδιά, να εξελίσσονται από βιολογική και νομική πλευρά, όσο το δυνατό πιο γρήγορα και αποδοτικά. Και από τους γέρους, όταν δεν είναι πια παραγωγικοί, ή όταν είναι απλά ενοχλητικοί, να πεθαίνουν μια ώρα νωρίτερα και αν αργούν, με ευθανασία!
Πώς να εξελιχθεί το παιδί σωστά όταν ο πατέρας, αντί να εμπιστευθεί στο παιδί του, εφόδιο για τη ζωή του, την πίστη στον Χριστό, απλά του εμπιστεύεται την πιστωτική του κάρτα; Και δείχνει έτσι στο παιδί του μυαλό πιο παιδικά από ό,τι έχει εκείνος αλλά και τι να του παραδώσει, όταν ο ίδιος δεν έχει τίποτα;
Αυτές και άλλες χειρότερες σύγχρονες αντιλήψεις έκαμαν την κοινωνία της εποχής μας πατροκτονική. Την κάνουν και σκοτώνει την αυθεντία του πατέρα, στο σπίτι του, στα παιδιά του.
Και ήλθαν τα επεισόδια του περασμένου Δεκέμβρη. Και να οι νέοι, οι έφηβοι της πρώιμης εφηβικής ηλικίας, σε επανάσταση! Διαδηλώνουν αγανάκτηση για συμβάντα θλιβερά. Φωνάζουν. Ουρλιάζουν. Σπάζουν τζάμια. Καίνε μαγαζιά! Και ξεσηκώνεται η «εχέφρων» κοινωνία!
- Τα παλιόπαιδα! Που δεν σέβονται τίποτε! Μα για σταθείτε, αδελφοί! Γιατί φωνάζετε; Πώς προέκυψαν αυτά τα εκδηλώματα; Έτσι ξαφνικά; Τι φταίνε τα παιδιά; Να είμαστε δίκαιοι: τα γέννησε μια κοινωνία που διδάσκει, ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτε και πηγαίνει στο πουθενά!... Με τέτοια φιλοσοφία, τι περιμένατε να έκαμαν;
Οι κραυγές των παιδιών, που καίνε και πάνε, πρέπει να διαβάζονται από εμάς, όχι σαν απειλή, που δεν είναι, αλλά σαν ικεσία. Οι αταξίες τους είναι κραυγές που λένε: ασχοληθείτε μαζί μας σωστά. Το έχουμε ανάγκη. Παραδώστε μας κάτι. Ειπέτε μας, πώς γεμίζει η καρδιά. Πώς να αγαπάμε; Τι να κοιτάμε;»

Η ΕΡΕΥΝΑ 27/09/2009, αρ. φύλλου 15314, σελίδα 38

Περιπαίζουν το μυστήριο της εξομολογήσεως


Η εφημερίδα «Το Βήμα» 27/09/2009 γράφει για τα διαφημιστικά τρέιλερ που γύρισε για τις ανάγκες κάποιας τηλεοπτικής εκπομπής ο πατήρ Τιμόθεος Κιλίφης.
«Oύτε ένας δεν μου τηλεφώνησε για να με επικρίνει» δήλωσε ο πατήρ Τιμόθεος Κιλίφης σε εβδομαδιαίο περιοδικό, αναφερόμενος στο διαφημιστικό τρέιλερ που γύρισε όχι για τις ανάγκες της Εκκλησίας, αλλά για τις ανάγκες του Αlter……..
Ο ιερέας Τιμόθεος Κιλίφης δέχθηκε, για τις ανάγκες διαφημιστικού τρέιλερ, να εξομολογήσει μπροστά στην κάμερα, στη Μονή Πεντέλης, τη Νίκη Κάρτσωνα επειδή παλαιότερα είχε «απιστήσει» στον Νίκο Παπαδάκη εγκαταλείποντας την εκπομπή που παρουσίαζαν μαζί.
«Το έκανα για να προσελκύσω περισσότερη νεολαία στην Εκκλησία, για να φέρω κοντά μας τον σύγχρονο άνθρωπο» δικαιολογήθηκε ο ίδιος.
Το αν ο σύγχρονος άνθρωπος ήρθε κοντά τους θα φανεί από τις θεαματικότητες της εκπομπής της Κάρτσωνα.
Όσο για τον αριθμό των νεολαίων που αποφάσισαν να εκκλησιαστούν μετά την προβολή του σποτ, έχει κανένας αμφιβολία ότι είναι από μηδαμινός ως ανύπαρκτος; Τσάμπα η θυσία του ιερέα στον βωμό της τηλεθέασης!
==== ===
Μεγάλο λάθος του π. Τιμοθέου και θα πρέπει η Ιερά Σύνοδος να πάρει θέση.
Αν τα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια θέλουν το καλό της Εκκλησίας άς εντάξουν στο πρόγραμμά τους εκπομπές ορθοδόξου περιεχομένου.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης, Αισθανόμαστε ξένοι στον τόπο μας


Την άλλη Κυριακή ο ελληνικός λαός θα προσέλθει στις κάλπες, για να εκφράσει την επιθυμία του ποιος θέλει να τον κυβερνήσει. Παρατηρείται μάλλον ένα μούδιασμα, μία ατονία. Δεν υπάρχει ο παλαιός ενθουσιασμός.
Ίσως να είναι δείγμα πολιτισμού, λέγουν, η παρατηρούμενη ησυχία. Θα ήταν σίγουρα μεγάλο το ευτύχημα αν μετά τις εκλογές άλλαζε προς το καλύτερο η χώρα.
Είναι γεγονός, όπως λέγουν πολλοί, ότι επικρατεί ένα κλίμα λίαν παγερό, υποτονικό, μελαγχολικό. Οι νέοι δίχως αισιοδοξία και χαρά και με ανησυχία για το μέλλον τους. Οι συνταξιούχοι μοναχικοί, απομονωμένοι, λησμονημένοι, φοβισμένοι και ταραγμένοι. Οι οικογένειες διαλυμένες, δυστυχισμένες, διασπασμένες και νευριασμένες. Δυστυχώς οι Νεοέλληνες δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι για την παρούσα κατάσταση της χώρας τους. Η μεσαία τάξη περίεργη και καχύποπτη.
Φοβάμαι πως και η επόμενη μέρα θα είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Λείπει το όραμα, το μεράκι, το φιλότιμο, η ειλικρίνεια. Δεν γκρινιάζω αναίτια. Ο ξύλινος πολιτικός λόγος δεν αγγίζει καμιά καρδιά.
Κουράστηκαν οι πολίτες μια μονότονη φλυαρία των πολιτικών. Νομίζουν ότι αυτοί που τους ακούν τρώνε άφθονο κουτόχορτο. Η αποχή είναι λύση; Όχι. Το λευκό είναι λύση; Όχι. Τελικά κάποιος ψηφίζει το λιγότερο κακό.
Χρειάζονται λοιπόν ισχυρά αντανακλαστικά, δυνατά αντισώματα.Περίσκεψη και αιδώς. Το πρόβλημά μας δεν είναι απλά και μόνο οικονομικό. Είναι πλέον περισσότερο από φανερό ότι το πρόβλημά μας είναι πνευματικό. Αισθανόμαστε ξένοι στον τόπο μας. Δεν τολμάμε να πούμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας.
Ο πατριωτισμός αποτελεί νόσημα ή αίρεση για τους ψευτοκουλτουριάρηδες των Αθηνών. Να πεις ότι είσαι χριστιανός Ορθόδοξος χρειάζεται τόλμη. Θα σε ειρωνευτούν βάναυσα με ένα πονηρό χαμόγελο οίκτου. Χάθηκε η εθνική αξιοπρέπεια!
Η σύγχρονη υπερκαταναλωτική κοινωνία βουρδουλίζεται από τη συνεχή προσφορά νέων ειδών. Και νομίζει ο ταλαίπωρος καταναλωτής ότι θα αλλάξει αυτοκίνητο και αυτόματα θα αλλάξει και η ζωή του. Και καλά αυτό να το κάνουν οι έμποροι και οι διαφημιστές, αλλά να το κάνουν και οι πολιτικοί; Να παίζουν δηλαδή με την καημένη την καρδιά μας. Είναι ανεπίτρεπτο κάτι τέτοιο. Και όμως τους ακούμε και δεν τους γυρίζουμε την πλάτη.
Δεν ακούγεται καμία πρόταση για τον πολιτισμό, περισσότερο αναπτύσσεται η πρασινολογία και κοκκινολογία. Πολιτισμός βέβαια δεν είναι κάποιες φαιδρές γραφικότητες, μπουζουκοτράγουδα και προχειρότητες δίχως έμπνευση, πνοή και τέχνη, περιφερόμενων θιάσων, με δυτικόφερτες ή ανατολίτικες επιδράσεις, και όχι το κάλλος των εγχώριων πηγών. Ο πολιτισμός φωτίζει, υψώνει, χαριτώνει, εξευγενίζει, ελευθερώνει και χαροποιεί τον άνθρωπο.
Οι πολιτικοί προσβλέπουν στην εκκλησία προς άγραν ψήφων ή προς πολεμική, προς ικανοποίηση των αντιφρονούντων
.Μερικοί τη βλέπουν μόνο σαν φιλανθρωπικό κατάστημα και της επιτρέπουν να συνεχίζει το φιλανθρωπικό έργο της.Μερικοί τη θεωρούν πλούσια υπέργηρη που κάποτε χρειαζόταν, που έχει εκπληρώσει τον σκοπό της. Έτσι μιλούν για άμεσο και πλήρη χωρισμό, για αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας, για φορολόγησή της, για περιορισμό της.
Τώρα αν και οι άνθρωποι της εκκλησίας τη θεωρούν ως μια ωραία ιδεολογία και ότι το έργο της όλο εξαντλείται στη φιλανθρωπία, η κατάσταση τότε γίνεται αρκετά αξιοθρήνητη.
Οι βλέψεις ορισμένων για τη δημιουργία λαϊκού, άθρησκου, άθεου κράτους δεν θα πρέπει να μας παρασύρουν σε συζητήσεις ανώφελες.
Είναι ώρα ευθύνης.
Χρειάζεται περίσκεψη. Δίχως φόβο και πάθος καταθέτουμε το λογισμό μας. Αυτή την κρίσιμη ώρα, ας πράξει καθένας το καλύτερο. Υπάρχει οπωσδήποτε οικονομική κρίση, πιστεύουμε όμως ακράδαντα ότι μεγαλύτερη είναι η πνευματική. Ας σκάψουμε και μέσα μας.Ας δούμε τα πράγματα βαθύτερα. Ας μελετήσουμε καλύτερα το παρελθόν μας. Ας σκεφτούμε καλά το μέλλον μας.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 26/9/2009

Στέργιος Ν. Σάκκος ,Παράδεισος καί Κόλαση


Θεολογικό ἀλλά καί κοινωνικό τό κήρυγμα γιά τόν Παράδεισο καί τήν Κόλαση

Τό κήρυγμα τῆς ἁγίας Γραφῆς περί παραδείσου καί κολάσεως εἶναι βέβαια θεολογικό θέμα, εἶναι ὅμως καί θέμα κοινωνικό. Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἐκδηλώνουν ἕνα ἔντονο ἐνδιαφέρον γιά τά κοινωνικά θέματα. Εὐαισθητοποιοῦνται ἰδιαίτερα στήν κοινωνική ἀδικία, στήν ἀνισότητα, στήν καταπίεση· θά πρέπει ὅμως νά γνωρίσουν ὅτι ὅλα τά καυτά κοινωνικά προβλήματα θά βροῦν τή σωστή, ἀκριβῆ καί ἀποτελεσματική λύση τους, ὅταν ἀντιμετωπισθοῦν στή ρίζα τους.
Καί ἡ ρίζα ὅλων τῶν κοινωνικῶν θεμάτων, φυλετικῶν, ταξικῶν, οἰκογενειακῶν, ἐκπαιδευτικῶν, παιδαγωγικῶν κτλ. εἶναι πνευματική. Θέλετε παράδειγμα; Μᾶς τό παρέχει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας μέ τή θαυμάσια καί γνωστή σέ ὅλους μας παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου (Λκ 16, 19-3 1), στῆς ὁποίας τήν ἑρμηνεία καί ἐμβάθυνση ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀφιερώνει ἑπτά θαυμάσιες ὁμιλίες.
Ἡ παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου περιέχει μία σοβαρή ἀποκάλυψη τοῦ μεταφυσικοῦ κόσμου. ῞Οπως σέ ἄλλες παραβολές ὁ Κύριος παίρνει εἰκόνες καί σκηνές τοῦ φυσικοῦ κόσμου γιά νά μιλήσει γιά τίς μεταφυσικές ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, ἔτσι στήν παραβολή αὐτή χρησιμοποιεῖ στοιχεῖα τοῦ ὑπερφυσικοῦ καί μεταφυσικοῦ κόσμου γιά νά φανερώσει μ’ αὐτά τό νόημα καί τήν ἀξία τῆς παρούσης ζωῆς.
Ἡ παραβολή διαιρεῖται σέ δύο μέρη. Τό πρῶτο πραγματοποιεῖται στήν ἐπίγεια ζωή, ἐνῶ τό δεύτερο στή μετά θάνατον πραγματικότητα. Τά περιστατικά τοῦ πρώτου μέρους εἶναι γνωστά στόν καθένα ἀπό τήν καθημερινή ἀνθρώπινη ἐμπειρία.
Τά περιστατικά τοῦ δευτέρου μέρους εἶναι ἄγνωστα στούς ἀνθρώπους. Τά γνωρίζει ὅμως μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἔχει πλήρη καί τέλεια γνώση τοῦ μεταφυσικοῦ κόσμου. Εἶναι ἑπομένως ἀξιόπιστη ἡ μαρτυρία τήν ὁποία μᾶς ἀποκαλύπτει μέ τήν παραβολή.
Μᾶς ἀποκαλύπτει, λοιπόν, ὁ Κύριος πρῶτα-πρῶτα τήν αἰτία τῆς κοινωνικῆς ἀνισότητας πού μαστίζει τή γῆ μας. Γιατί ὑπάρχουν φτωχολάζαροι στήν κοινωνία, ἄστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι;
Διότι ὑπάρχουν πλούσιοι ἄσπλαχνοι, ἄδικοι, σκληροί. Τά πλούτη τῶν πλουσίων δικαιολογοῦν τή φτώχεια τῶν φτωχῶν. Οἱ διασκεδάσεις καί οἱ σπατάλες τῶν πλουσίων προκαλοῦν τήν ἀθλιότητα τῶν ἀδυνάτων.
᾿Αλλά δέν σταματᾶ ἐδῶ ἡ ζωή. ῎Ερχεται ὁ θάνατος -καί δέν ὑπάρχει τίποτε πιό βέβαιο ἀπό αὐτόν· «’Απέθανεν ὁ πλούσιος καί ἐτάφη» (Λκ 16,22), διηγεῖται ἡ παραβολή. Καί ἔπειτα; Τί ἀκολουθεῖ; Δέν μπορεῖ οὔτε τό τηλεσκόπιο οὔτε τό μικροσκόπιο οὔτε κανένας ἐπιστήμων ἤ φιλόσοφος νά δεῖ μέσα στόν τάφο καί πέραν τοῦ τάφου. Μόνον ὁ λόγος τοῦ θεανθρώπου Κυρίου μας, πού ἀποκαλύπτει τά πάντα, ἔρχεται νά μᾶς δώσει φῶς.
᾿Ανοίγει ἕνα φωταγωγό ἤ μᾶλλον μετατρέπει τόν ἴδιο τόν τάφο, τό σκοτεινό καί ἄραχνο μνῆμα, σ’ ἕνα φωταγωγό, μέσα ἀπό τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ἀτενίσουμε τίς δύο καταστάσεις πού ἁπλώνονται πέραν τοῦ τάφου· τούς κόλπους τοῦ ᾿Αβραάμ, τόν παράδεισο, ὅπου εὐφραίνεται ὁ δίκαιος Λάζαρος καί τήν ἄλλη κατάσταση, τῆς κολάσεως, ὅπου ὁ ἄσπλαχνος πλούσιος «ὀδυνᾶται» (Λκ 16,24).

Γεγονός πού ἀποδεικνύεται

Ἡ μετά θάνατον πραγματικότητα, λοιπόν, συνδέεται τόσο στενά μέ τήν κοινωνική, ἀλλά καί μέ τήν πνευματική μας ζωή· ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ἴδια τή σωτηρία μας. Αὐτό τό σπουδαῖο καί καίριο θέμα θά ἀναλύσω παρουσιάζοντας τίς σχετικές ἀποδείξεις, τίς ὁποῖες κατατάσσω σέ δύο κατηγορίες·
α) ᾿Αποδείξεις πού στηρίζονται στή λογική τοῦ ἀνθρώπου, στόν κοινό νοῦ.
β) ᾿Αποδείξεις πού θεμελιώνονται στήν ἁγία Γραφή καί στήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

1. ΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

α. ῾Η ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ

Ὅτι ὑπάρχει κόλαση καί παράδεισος τό κατανοοῦμε μέ τήν ἁπλή λογική. ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, σέ ὅποια φυλή κι ἄν ἀνήκουν, πλούσιοι καί φτωχοί, νέοι καί γέροντες, διατηροῦν μέσα τους τόν πόθο τῆς αἰωνιότητας. Εἶναι ὁ πιό καυτός πόθος, ἡ πιό ἔντονη ἐπιθυμία.

* Διαβάστε τούς μύθους καί τά παραμύθια ὅλων τῶν λαῶν τοῦ πλανήτη μας.
* Διαβάστε τή σκέψη καί τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων πού σᾶς περιβάλλουν.
* Προσπαθῆστε ν’ ἀφουγκρασθεῖτε τή λαχτάρα τοῦ γείτονά σας.

* Σκύψτε ν’ ἀκούσετε τόν πόθο τῆς δικῆς σας καρδιᾶς.

Θά δεῖτε ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν ὥρα πού καταλαβαίνουν τόν ἑαυτό τους, ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζουν νά σκέπτονται, λαχταροῦν κι ὀνειρεύονται τή ζωή, τή χαρά, τήν εὐτυχία. ᾿Ακόμη καί πίσω ἀπό τίς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες, τή φιλαργυρία, τή φιλοδοξία, τή φιληδονία, κρύβεται ὁ πόθος καί ἡ λαχτάρα γιά τό αἰώνιο.
Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ζητιάνος τῆς χαρᾶς, κυνηγός τῆς ἀλήθειας, ἀναζητητής τοῦ ἀπείρου. Τό ἐκφράζει τόσο παραστατικά τό ἐρώτημα τοῦ πλουσίου νεανίσκου (Μθ 19,16-22· Λκ 18,18-27), πού ἀνικανοποίητος ἀπό τή νιότη, τά πλούτη καί τό ἀξίωμά του -στοιχεῖα πού θεωροῦνται θαυμαστά καί περιπόθητα ἀπό τούς ἀνθρώπους-, γονατίζει μπροστά στόν Μεγάλο Διδάσκαλο καί ρωτᾶ· «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λκ 18,18).
Ἐξάλλου εἶναι γνωστό ὅτι γιά κάθε ἔμφυτη ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ ἔχει προετοιμάσει τήν ἀντίστοιχη ἀπάντηση. Γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς πείνας ὑπάρχει τό ψωμί, τό φαγητό, γιά τήν ἀνάγκη τῆς δίψας ἔχουμε τό νερό, ἡ νύστα ἐξουδετερώνεται μέ τό ἀγαθό τοῦ ὕπνου καί ἡ κόπωση ἀνακουφίζεται μέ τήν ἀνάπαυση.
Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὁ πανάγαθος Θεός, πού φρόντισε γιά τήν ἱκανοποίηση ὅλων τῶν ἄλλων πόθων μας ἀκόμη καί τῶν πιό ταπεινῶν, εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχει κάποια ἀπάντηση καί γι’ αὐτόν τόν πιό εὐγενῆ καί ἅγιο πόθο τῆς αἰωνιότητας; ᾿Ασφαλῶς ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, πού τή μελετοῦμε σέ ὅλη τή δημιουργία, ἀποτελεῖ τήν πρώτη καί ἀναμφίβολη ἐγγύηση ὅτι ἡ πείνα καί ἡ δίψα μας γιά μιά ζωή ὄμορφη κι ἀτέλειωτη δέν θά μείνει ἀνικανοποίητη.

β. ῾Η δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός εἶναι ὄχι μόνο πανάγαθος, ἀλλά καί δίκαιος. ᾿Εντούτοις ἡ ἱστορία τῶν λαῶν τῆς γῆς ἀλλά καί ἡ καθημερινή πραγματικότητα βοᾶ ὅτι παντοῦ κυριαρχεῖ ἡ ἀδικία.
Μέρα μέ τή μέρα τό κακό ξαπλώνεται ἀνενόχλητο κι ὄχι μόνο δέν τιμωρεῖται ἀλλά καί βραβεύεται, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ἀρετή καί ἡ δικαιοσύνη ὄχι μόνο δέν ἀναγνωρίζονται ἀλλά συχνά ἀντιμετωπίζουν τήν καταφρόνια, ἀκόμη καί τήν τιμωρία κάποιες φορές.
Βεβαίως, ὄχι μόνο οἱ πολιτισμένοι λαοί ἀλλά καί αὐτοί οἱ ὑπανάπτυκτοι ἀγωνίζονται γιά τήν ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης. Θέσπισαν νόμους, συγκρότησαν δικαστήρια, ἔκτισαν φυλακές.
* Ἀποδίδεται ὅμως ἡ δικαιοσύνη;
* Κυριαρχεῖ τό δίκαιο;
Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, ὄχι μόνο τῶν πρωτόγονων λαῶν ἀλλά καί αὐτῶν τῶν πολιτισμένων, μοιάζει μέ τόν ἱστό τῆς ἀράχνης. ῞Οπως ἐκεῖνος συλλαμβάνει τά μικρά ἔντομα, δέν ἔχει ὅμως τή δύναμη νά πιάσει τά ἁρπακτικά πουλιά, τά θηρία καί τά ἀγρίμια, διότι αὐτά μποροῦν νά τόν καταστρέψουν, ἔτσι καί ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη ἀρκεῖται στή σύλληψη καί στό σωφρονισμό τῶν μικροαπατεώνων καί τῶν μικροεγκληματιῶν. Οἱ μεγάλοι παραβάτες τοῦ δικαίου, οἱ πιό βδελυροί καί αἱμοσταγεῖς κακοῦργοι, παραμένουν ἀσύλληπτοι καί ἀτιμώρητοι.
Ἔζησαν στόν κόσμο αὐτό ἄνθρωποι πού ἀναστάτωσαν τήν ἀνθρωπότητα, πού πέρασαν σάν μία θύελλα ἀπό τή γῆ, ἀφήνοντας πίσω τους μνήματα, χῆρες καί ὀρφανά καί δημιουργώντας πάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς δύο φρικτές λίμνες· μία κόκκινη λίμνη, μέ τά αἵματα τῶν ἀδικοσκοτωμένων, καί μία ἄλλη μέ τά δάκρυα τῶν ὀρφανῶν καί τῶν ἀδικημένων.
῾Υπῆρξαν ἄδικοι καί ἄτιμοι πού ἤπιαν τόν ἱδρώτα καί τό αἷμα τῶν πτωχῶν ἐργατῶν, οἱ ὁποῖοι δούλεψαν σκληρά χωρίς νά πάρουν τήν ἀμοιβή τους. ῾Υπῆρξαν ἐκμεταλλευτές καί διεφθαρμένοι. Κι ὅλοι αὐτοί ὄχι μόνο δέν τιμωρήθηκαν γιά τά ἀδικήματά τους, ἀλλά πέρασαν μία εὐχάριστη καί ἄνετη ζωή, μέ τιμές καί δόξες.
᾿Αντίθετα ἄνθρωποι τίμιοι καί εἰλικρινεῖς, πραγματικοί ἥρωες, πού ἔλαμψαν μέ τή ζωή τους, ὄχι μόνο δέν τιμήθηκαν, δέν δοξάσθηκαν, ἀλλά πολλοί ἀπ’ αὐτούς καταδιώχθηκαν, συκοφαντήθηκαν, πολεμήθηκαν σκληρά, σάπισαν στίς φυλακές ἤ πέθαναν στίς ἐξορίες, βασανίσθηκαν καί πότισαν τή γῆ μέ τό αἷμα τους.
Ἄν ὁ θάνατος σημειώνει τό τέρμα τῆς ζωῆς μας, ποῦ εἶναι ἡ δικαιοσύνη καί πῶς ἐξηγεῖται ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ ἔναντι τῆς τόσης ἀδικίας; ῾Ο ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού γνώρισε τήν ἁγιότητα καί τήν εἶδε νά καταδιώκεται ἐνῶ βραβευόταν ἡ ἀδικία, πού μελέτησε τόν κόσμο ἀλλά καί τόν ὑπόκοσμο, κάνει τόν ἑξῆς συλλογισμό· ῾Η ἐπικράτηση τῆς ἀδικίας στή γῆ τρία πράγματα μπορεῖ νά σημαίνει:
Ι) Δέν ὑπάρχει Θεός.
ΙΙ)
῾Υπάρχει Θεός καί εἶναι ἄδικος.
ΙΙΙ)
῾Υπάρχει Θεός δίκαιος πού μακροθυμεῖ καί θά κρίνει τόν καθένα κατά τά ἔργα του στή μέλλουσα κρίση.
Οἱ δύο πρῶτες προτάσεις ἀπορρίπτονται, διότι εἶναι ἄτοπες καί παράλογες. Πῶς νά δικαιολογήσω τή δημιουργία τοῦ κόσμου, τήν τάξη καί τήν ἁρμονία πού ἐπικρατεῖ στό σύμπαν, ἄν δέν παραδέχομαι τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ; Νά δεχθῶ πάλι ὅτι ὁ Θεός εἶναι σκληρός καί ἄδικος, ὅταν καθημερινά παρατηρῶ γύρω μου τόσα φαινόμενα καί περιστατικά πού ὑπογραμμίζουν τήν ἄπειρη ἀγαθότητα καί στοργή του γιά τόν κόσμο; ῎Ετσι μέ τή μαθηματική μέθοδο τῆς «εἰς ἄτοπον ἀπαγωγῆς» ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἀποδεικνύει ὅτι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ μᾶς βεβαιώνει γιά τή μέλλουσα κρίση.
Τό χειμώνα, λέει ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους νεότερους θεολόγους, ὁ ἀείμνηστος Κ. Καλλίνικος, τό χιόνι σκεπάζει τά πάντα κάτω ἀπό τόν λευκό χιτώνα του.
῞Οταν ὅμως ἀρχίζει ἡ ἄνοιξη καί λειώνει τό χιόνι, μποροῦμε πλέον νά διακρίνουμε ποῦ ὑπάρχουν λουλούδια καί ποῦ ἀγκάθια, ποῦ εὐωδιαστοί κῆποι καί ποῦ σκουπίδια καί κοπριές.
῎Ετσι μιά μέρα θά λειώσει τό κάλυμμα αὐτῆς τῆς ζωῆς, θά πέσει ἡ αὐλαία καί τότε ὅλα θά ἐμφανισθοῦν γυμνά καί τετραχηλισμένα.

2. ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

α. Οἱ προφητεῖες

Στήν ἁγία Γραφή περιέχονται ἑκατοντάδες προφητεῖες. ᾿Αναφέρω πρόχειρα μερικές ἀπό τίς προφητεῖες τοῦ προφήτη ᾿Ησαΐα, σχετικά μέ τό τέλος διαφόρων πόλεων καί λαῶν:
* Λέει ὅτι ἡ Βαβυλώνα θά καταστραφεῖ καί θά μείνει ἀκατοίκητη εἰς τόν αἰώνα (᾿Ησ 13,19-20· 14, 23-25).
* Προφητεύει ἐπίσης τήν ὁλοκληρωτική καταστροφή τῆς Μωαβίτιδος (κεφ. 15-16).
* Γιά τήν Τύρο προλέγει ὅτι μετά τήν καταστροφή της θά κτισθεῖ καί πάλι καί θά εἶναι ἐμπορικό κέντρο (κεφ. 23).
Καί ὅλα αὐτά ἐκπληρώνονται μέ ἀκρίβεια, ὅπως ὁ καθένας μπορεῖ νά διαπιστώσει, μελετώντας τήν ἱστορία. ᾿Αλλά καί ὅλες οἱ ἄλλες προφητεῖες τῆς ἁγίας Γραφῆς ἔχουν ἐκπληρωθεῖ. Μένουν ἀνεκπλήρωτες μόνο οἱ προφητεῖες πού μιλοῦν γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, τή μέλλουσα κρίση, τήν κόλαση καί τόν παράδεισο.
Δέν εἶναι μία καί δύο ἀλλά δεκάδες οἱ περικοπές πού ρητά καί κατηγορηματικά ἐξαγγέλλουν ὅτι «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις» (῾Εβ 9,27). ῾Ο θάνατος εἶναι ἕνα γεγονός πού θά συμβεῖ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους.
῞Ολοι κάποτε θά πεθάνουμε. Δέν σημαίνει ὅμως τό γεγονός τοῦ θανάτου τό τέλος. Θά ἀκολουθήσει ἡ μεγάλη κρίση. «Τούς γάρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τά διά τοῦ σώματος πρός ἅ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθόν εἴτε κακόν» (Β´ Κο 5,10), κηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Κυρίου μας διαβεβαιώνει· «ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καί ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (᾿Ιω 5,28-29).
Ἐφόσον μέ εἰλικρίνεια καί συνέπεια διαβάζουμε τήν ἁγία Γραφή καί βλέπουμε νά ἐκπληρώνονται οἱ περισσότερες προφητεῖες της, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά περιμένουμε καί τήν ἐκπλήρωση τῆς προφητείας γιά τή μέλλουσα κρίση, γιά τόν παράδεισο καί τήν κόλαση.

β. ῾Η ὑπόσχεση τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ

Τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πιό δυνατή βεβαιότητα, τό πιό ἀτράνταχτο ἐπιχείρημα γιά τήν ἀλήθεια τῆς Δευτέρας Παρουσίας του καί τῆς μελλούσης κρίσεως.
Κατ’ ἐπανάληψη τόνισε καί ἐπανέλαβε τήν ὑπόσχεσή του ὅτι θά ξαναέλθει. Ρητή ἠχεῖ ἡ παραγγελία του· «῎Εστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καί οἱ λύχνοι καιόμενοι» (Λκ 12,35).
Ζῶστε καλά τή μέση σας, κρατᾶτε ἀναμμένες τίς λαμπάδες σας καί περιμένετε. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά ξαναέλθει ὁ Κύριος, ἄγνωστο ὅμως πότε θά ἔλθει. Αὐτό μᾶς ὑποχρεώνει νά τόν περιμένουμε κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή.
Πολλοί παραδέχονται τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό ὡς τόν μεγαλύτερο κοινωνικό ἀναμορφωτή, τόν θαυμάζουν ὡς τό ὑψηλότερο ἠθικό ἀνάστημα, τόν ἐγκωμιάζουν ὡς τόν μοναδικό διδάσκαλο τῆς ἀληθείας.
᾿Εντούτοις ἀμφισβητοῦν τή μέλλουσα κρίση, σοκάρονται ἀπό τίς εἰκόνες καί τίς περιγραφές τῆς κολάσεως, τίς ὁποῖες δίνει ἡ ἁγία Γραφή.
᾿Αλλά μία τέτοια ἀμφισβήτηση ἀποδεικνύει ὅτι στήν πραγματικότητα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν δέχονται τόν ἀληθινό Χριστό. ᾿Εξυμνοῦν καί θαυμάζουν ἕνα πρόσωπο πού ὑπῆρξε πλάνος καί ἀπατεώνας, πού δέν εἶχε καμία σχέση μέ τήν ἀξιοπιστία καί τήν ἀγαθότητα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
Ἐπιπλέον, ὁ λόγος δέν εἶναι γιά μία θεωρία ἤ ἔστω γιά τό χαρακτηρισμό ἑνός προσώπου. Ο ᾿Ιησοῦς Χριστός, μέ τή διαβεβαίωσή του γιά τή μέλλουσα ζωή, ἐπηρέασε τήν ἱστορία κι ἔγινε αἰτία νά ταλαιπωρηθοῦν, νά κακοποιηθοῦν καί νά ὁδηγηθοῦν στό θάνατο ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πύκνωσαν τίς φάλαγγες τῶν μαρτύρων καί τῶν ἁγίων τῆς πίστεως. ῎Αν δέν ἀληθεύει ἡ ὑπόσχεσή του γιά τόν παράδεισο, πῶς θά ἐξηγήσουμε τά μαρτύρια τῶν ἁγίων;
Πῶς θά δικαιολογήσουμε π.χ. τόν φρικτό θάνατο τῶν Σαράντα μαρτύρων στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβάστειας, πού καθώς ἔνιωθαν τή νέκρωση νά τυλίγει ἕνα - ἕνα τά μέλη τους ἔψαλλαν· «Δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ παράδεισος, ἀλγεινή ἡ πῆξις, ἀλλ’ ἡδεῖα ἡ ἀπόλαυσις», ἐπειδή ἀκριβῶς πίστεψαν στή μετά θάνατον πραγματικότητα πού ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός;
Εἶναι δυνατόν νά παραδεχθοῦμε ὅτι εἶπε ψέματα ὁ Χριστός, αὐτός πού γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά μᾶς ἀποκαλύψει τήν ἀλήθεια (᾿Ιω 18,37) καί γιά χάρη τῆς ἀληθείας δέχθηκε τό σταυρικό θάνατο;
Διαψεύδεται, λοιπόν, ἀπό τήν ἴδια τήν ἱστορία ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν εἶναι πραγματικότητα ἡ κόλαση καί ὁ παράδεισος καί οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ἰσχυρισμοῦ αὐτοῦ ἀποδεικνύονται ἀντιφατικοί, παράλογοι καί ἐξωπραγματικοί.

3. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἕνας ἀκόμη ἀδιάψευστος μάρτυρας καί ἀξιόπιστος ἐγγυητής, πού μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά ξαναέρθει ὁ Κύριος γιά νά κρίνει τόν κόσμο καί νά ἀποδώσει στόν κάθε ἄνθρωπο ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, εἶναι ἡ ἴδια ἡ ᾿Εκκλησία. ᾿Αλλά τί εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία;
* Εἶναι τό σύνολο τῶν πιστῶν, πού μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἀποτέλεσαν ἕνα σῶμα μέ κεφαλή τόν Χριστό.
* Εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ ᾿Εκκλησία, πού ἀποτελεῖται ἀπό τό σύνολο τῶν ψυχῶν πού βαπτίζονται στό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, πιστεύουν στό λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν μελετοῦν, πού κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς σάρκας, τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου, πού -πάνω ἀπ’ ὅλα- φλέγονται ἀπό ἀγάπη πρός τόν γλυκύτατο ᾿Ιησοῦ, τόν Νυμφίο τῆς ᾿Εκκλησίας, καί ὑπακοῦν πιστά στό θέλημά του.
* Εἶναι αὐτοί πού διαθέτουν προσωπική ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, διότι ἔζησαν οἱ ἴδιοι τήν πνευματική ἀνάσταση ἀπό τά μνήματα τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν κι ἔτσι εἶναι σέ θέση νά βεβαιώσουν ὡς ἀξιόπιστοι μάρτυρες τή μέλλουσα ἀνάσταση καί κρίση.
Αὐτή, λοιπόν, ἡ ᾿Εκκλησία, ἡ ζωντανή καί ὡραία νύμφη τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ μία ἱστορική πραγματικότητα ἀδιαμφισβήτητη. ᾿Από τήν ἡμέρα τῆς ἱδρύσεώς της μέχρι σήμερα καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων ὑπάρχει ἡ ᾿Εκκλησία καί καταθέτει τή μαρτυρία της. Εἶναι ἕνας μάρτυς. Καί τί μάρτυς! ῞Ενας ἁγνός καί λαμπρός μάρτυς, πού ἐπιβεβαιώνει τή μαρτυρική κατάθεσή της μέ τό μαρτύριο τῶν παιδιῶν της.
῎Αλλοτε ὡς νύμφη ὁλόλευκη ἡ ᾿Εκκλησία μέ τούς ἁγίους καί παρθένους της, κι ἄλλοτε ὡς βασίλισσα πορφυροντυμένη μέ τούς αἱματοβαμμένους μάρτυρές της, μαρτυρεῖ καί καταθέτει στήν ἱστορία τοῦ κόσμου τήν ἀνάσταση τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί τή Δευτέρα Παρουσία του.
Ἀλλά ἡ ᾿Εκκλησία δέν καταθέτει μόνο τή μαρτυρία της γιά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου καί τή μέλλουσα κρίση. Εἶναι καί αὐτή πού τά ἐγγυᾶται. ᾿Αποτελεῖ ἡ ᾿Εκκλησία, θά λέγαμε, ἕναν ὅμηρο στά χέρια τοῦ κόσμου.
Πῶς νά μήν ξαναέρθει στή γῆ ὁ Χριστός, ἀφοῦ ὁ κόσμος κρατᾶ ὅμηρο ὅ,τι ἐκλεκτότερο, τήν ἀγαπημένη νύμφη τοῦ Κυρίου, αὐτή τήν ὁποία ὁ Θεάνθρωπος ἐξαγόρασε μέ τό ἴδιο τό αἷμα του;
Ἐπιπλέον ἡ ᾿Εκκλησία, ὁ ζωντανός μάρτυρας καί ἐγγυητής τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτή πού ἐξαγγέλλει στόν κόσμο τή μέλλουσα κρίση. Στήν πρώτη ἀκολουθία τοῦ ἡμερονυκτίου, στό Μεσονυκτικό, ἡ ᾿Εκκλησία διακηρύττει τόν ἐρχομό τοῦ Νυμφίου της μέ τόν ὕμνο:
«᾿Ιδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται
ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός·
καί μακάριος ὁ δοῦλος
ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα.
Ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα.
Βλέπε οὖν, ψυχή μου,
μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῆς,
ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς,
καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς·
ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα·
ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν,
διά τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς».

Ὄχι μόνο μέ τή λατρεία της, ἀλλά καί μέ τήν ὅλη ζωή της ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ νύμφη πού περιμένει τήν ἐπάνοδο τοῦ Κυρίου.
Αποδίδοντας τήν ἱκεσία τῆς ᾿Αποκαλύψεως «Ναί, ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ» (᾿Απ 22,20) στήν ἐπωδό τοῦ ποιήματός του «Συμπόσιον τῶν δέκα παρθένων», ὁ ἅγιος Μεθόδιος ᾿Ολύμπου γράφει ἕνα ὑπέροχο δίστιχο, τό ὁποῖο ἔψαλλαν συχνά οἱ πρῶτοι χριστιανοί· «῾Αγνεύω σοι, καί λαμπάδας φαεσφόρους κρατοῦσα, Νυμφίε, ὑπαντάνω σοι».
Μέ ἁπλά λόγια· «Χριστέ, Νυμφίε μου, θά μένω ἁγνός στόν κόσμο αὐτό τῆς βρομιᾶς καί τῆς ἀπάτης, θά κρατῶ ἀναμμένη τή λαμπάδα τῆς ἀγάπης καί θά σέ περιμένω».
Γιά χάρη τῆς ᾿Εκκλησίας του ὁ Κύριος εἶναι ὑποχρεωμένος, θά ἔλεγα μέ μία ἀνθρώπινη ἔκφραση, νά ξαναέρθει στή γῆ· τό ἀπαιτεῖ ἡ νύμφη του! Οἱ ψυχές «τῶν πεπελεκισμένων» (᾿Απ 20,4) στό θυσιαστήριο τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλά καί «τό μικρόν ποίμνιον» (Λκ 12,32) τοῦ Κυρίου ἐδῶ στή γῆ, πού ἄδικα σφαγιάζεται, ἕνας ὁλόκληρος ἐκλεκτός λαός, πού τυραννιέται καί βασανίζεται μέσα στόν ἄπιστο καί ἀντίθεο κόσμο, ὑψώνει καρδιόβγαλτη τήν προσευχή του στόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ· «ἕως πότε;» (᾿Απ 6,10).
᾿Επισπεύδει ἡ ᾿Εκκλησία τήν ἀπόφαση τοῦ Κυρίου «ἔρχομαι ταχύ!» (᾿Απ 22,20). Τό ἅγιο Πνεῦμα, πού κατευθύνει τήν ᾿Εκκλησία, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ νύμφη, ἡ ᾿Εκκλησία, ἱκετεύουν· «Ναί ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ»! Σάν νά λέει ἡ ᾿Εκκλησία· «᾿Απόστασα νά περιμένω. ῎Ελα, Κύριε».
Τό «ἔρχου» τῆς ᾿Εκκλησίας, τό «ἕως πότε;», τό «ἰδού ὁ Νυμφίος», τό «ἁγνεύω Σοι», ἡ μαρτυρία τῆς ᾿Εκκλησίας ἀποτελοῦν ἕνα μάρτυρα ἀξιόπιστο, ἕναν ἐγγυητή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου καί τῆς μελλούσης κρίσεως, βεβαιώνουν τήν ὕπαρξη τοῦ παραδείσου καί τῆς κολάσεως.
Εὔλογα ἐρωτήματα

1. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΛΑΣΗ;

῞Ολα τά ἐπιχειρήματα πού ἀνέφερα καί πού ἀποδεικνύουν περίτρανα τήν ἀλήθεια τῆς μετά θάνατον πραγματικότητας δέν ἀναιροῦνται μέν, ἀλλά φαίνονται ἀδύναμα νά πείσουν, ὅταν καταλαμβάνει τή σκέψη μας ἡ ζάλη τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν.
Μάλιστα οἱ λογισμοί αὐτοί δέν ἐμφανίζονται καθόλου μέ τή μορφή τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀρνήσεως. ᾿Αντίθετα φαίνονται νά ἐμπνέονται ἀπό μία ὑπερβολική σύνεση καί εὐλάβεια πρός τόν πανάγαθο Θεό. Μόλις θελήσει κάποιος νά μιλήσει γιά τήν κόλαση, ἔρχεται ἀμέσως ἀντιμέτωπος μέ τό ἐρώτημα· «῾Υπάρχει κόλαση;». Καί ἀκολουθεῖ ὁ λογισμός· «Πῶς συμβιβάζεται ἡ σκληρή καί αἰώνια τιμωρία τῶν ἀνθρώπων μέ τήν ἀγαθότητα καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ;
῞Οταν ἕνας ἄνθρωπος πατέρας κάμπτεται ἀπό τό φίλτρο τό πατρικό καί συγχωρεῖ τό ἄσωτο παιδί του, εἶναι δυνατόν ὁ πανάγαθος Θεός νά ἀνεχθεῖ τήν αἰώνια τιμωρία τῶν πλασμάτων του;». Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, νά ἀπαντήσουμε στά ἐρωτήματα αὐτά.

α. «Μή ὄν»

῾Η κόλαση εἶναι μία τραγική πραγματικότητα τήν ὁποία γνωρίζουν οἱ ἀσεβεῖς καί ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, πού δέν ἀναγνωρίζουν τόν Κύριο καί δέν δέχονται τή σωτηρία καί τή λύτρωση πού αὐτός προσφέρει.
῾Η ἄποψη ὅτι δημιουργός τῆς κολάσεως εἶναι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ τήν τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν, δέν στηρίζεται στή διδασκαλία τῆς ἁγίας Γραφῆς.
Σύμφωνα μ’ αὐτήν ἡ κόλαση δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι δέν εἶναι κάτι θετικό, ἀλλά μία ἄρνηση, ἕνα «μή ὄν», κατά τήν πατερική διατύπωση.
Μιλοῦμε γιά δημιουργία φωτός καί ὄχι σκότους, διότι τό σκότος δέν εἶναι μία ὀντότης, εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός. Μιλοῦμε ἐπίσης γιά ἀγάπη καί ὁρίζουμε τό μίσος ὡς ἀπουσία τῆς ἀγάπης. Παρόμοια, ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ, συνεπάγεται τήν κόλαση.

β. ῾Ετοιμάσθηκε γιά τόν διάβολο

Τήν κόλαση δέν τήν ἔκανε ὁ Θεός. Πολύ περισσότερο δέν τήν ἔκανε γιά τούς ἀνθρώπους. Τήν διάλεξε ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος ἐπαναστάτησε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ἀναρχικός, μέ ἀποτέλεσμα νά ξεκοπεῖ ἀπό τόν Θεό καί ἀπό ἑωσφόρος ἔγινε σατανάς· ἀπό τήν κατάσταση τοῦ φωτός καί τῆς δόξης ἔπεσε στήν κατάσταση τοῦ σκότους, τοῦ ἅδη, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν κατάσταση τῆς κολάσεως.
῾Η δημιουργία, λοιπόν, τῆς κολάσεως ὑπῆρξε ἡ ἄμεση συνέπεια τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ διαβόλου ἀπό τόν Θεό. Γιά τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους του εἶχε ἑτοιμασθεῖ ἡ κόλαση, ὅπως ἀποκαλύπτει τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Κυρίου μας στή μοναδική ἐκείνη προφητεία του γιά τή μέλλουσα κρίση, ὅπου τόν ἀκοῦμε νά λέει στούς κολασμένους· «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Μθ 25,41).
Οἱ ἄνθρωποι πού παραδόθηκαν στόν διάβολο κι ἔκοψαν κάθε δεσμό πού τούς ἕνωνε μέ τόν Θεό, μόνοι τους τοποθετοῦν τόν ἑαυτό τους στήν κόλαση. Αὐτοί, κι ἄν ἀκόμη ὑποθέσουμε ὅτι τούς ἀνάγκαζε ὁ Θεός νά μείνουν στόν παράδεισο, δέν θά τόν ἄντεχαν, διότι δέν ἀντέχουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ.

γ. Τί εἶναι ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ

Δέν ὀργίζεται ποτέ ὁ Θεός ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, διότι ἡ ἴδια ἡ φύση του εἶναι ἀπαθής. ῾Ο Θεός εἶναι ἀγάπη. Οὔτε νά θυμώσει μπορεῖ οὔτε νά ἐκδικηθεῖ τούς κακούς. Γιατί ὅμως ἡ ἁγία Γραφή καί μάλιστα ἡ Παλαιά Διαθήκη μιλᾶ τόσο συχνά γιά ὀργή καί θυμό τοῦ Θεοῦ;
Τή θεολογική ἑρμηνεία αὐτοῦ πού ὀνομάζουμε θυμό καί ὀργή τοῦ Θεοῦ τή διατυπώνει πολύ καθαρά
ὁ προφήτης Δαυΐδ στόν 37ο ψαλμό·

«Οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου
ἀπό προσώπου τῆς ὀργῆς σου·
οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου
ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (στ. 4).

῾Ο ἁμαρτωλός ἄνθρωπος λέει στόν Θεό· «Τό ὀργισμένο σου πρόσωπο δέν ἀφήνει νά γιάνει ἡ σάρκα μου, ἡ ἁμαρτωλή ζωή μου δέν ἀφήνει νά εἰρηνεύσουν τά κόκκαλά μου». Αὐτό πού στό α´ ἡμιστίχιο τοῦ ψαλμοῦ ὀνομάζεται «ἴασις τῆς σαρκός», στό β´ λέγεται «εἰρήνη τῶν ὀστέων».
᾿Αντίστοιχα τό «πρόσωπον ὀργῆς» τοῦ α´ ἡμιστιχίου ὀνομάζεται «πρόσωπο τῶν ἁμαρτιῶν». Δηλαδή ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτία μας, πού μᾶς ταλαιπωρεῖ καί μᾶς συνθλίβει.
Τά ἁμαρτήματα καί ἡ ἀθλιότητα τοῦ ἁμαρτωλοῦ δημιουργοῦν ἕνα διάφραγμα καί χωρίζουν τήν ψυχή του ἀπό τόν Θεό. ῎Ερχονται σάν ἕνα σκοτεινό σύννεφο καί κρύβουν ἀπό τά μάτια του τόν οὐρανό. ῾Η διακοπή τῆς ἐπαφῆς τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό ἀφαιρεῖ τήν εἰρήνη τοῦ πρώτου, κάνει θλιβερή τή ζωή του καί διαταράσσει ὅλη τήν ὕπαρξή του. Αὐτή τήν ὀδυνηρή γιά τόν ἄνθρωπο κατάσταση, ὅταν θέλουμε νά τήν ἐκφράσουμε σέ ἐνεργητική διάθεση, τήν ἀποδίδουμε λέγοντας ὅτι ὁ Θεός θυμώνει καί ὀργίζεται ἤ ὁ Θεός τιμωρεῖ.
῾Απλούστερα καταλαβαίνουμε τήν ἀλήθεια αὐτή μέ ὁρισμένα παραδείγματα ἀπό τήν καθημερινή ζωή.
* Φαντασθεῖτε ἕναν πατέρα πού κάθεται στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του καί μέ ἀνοιχτή τήν ἀγκαλιά περιμένει νά ὑποδεχθεῖ τά δύο παιδιά του, πού ἐπιστρέφουν ἀπό τό σχολεῖο. Τό πρῶτο παιδί ἔχει πάρει ἄριστα στά μαθήματα καί στή διαγωγή. Μόλις βλέπει τόν πατέρα του, νομίζει ὅτι ἐκεῖνος ἔμαθε τά εὐχάριστα νέα του καί γι’ αὐτό τό λόγο βγῆκε νά τό καλοδεχθεῖ καί νά τό συγχαρεῖ. Αἰσθάνεται ἤδη στό ἱλαρό πρόσωπο τοῦ πατέρα ὅλη τήν ἀγάπη καί τή στοργή του κι ὁρμᾶ χαρούμενο στήν πατρική ἀγκαλιά, γιά νά ἐκφράσει τή χαρά του καί νά τή νιώσει διπλή, καθώς τή μοιράζεται μέ τόν ἀγαπημένο του πατέρα.
Τό ἄλλο παιδί ὅμως πού πῆγε ἄσχημα στά μαθήματα, ἔμεινε στάσιμο καί χαρακτηρίσθηκε κακή ἡ διαγωγή του, καθώς βλέπει τόν ἴδιο πατέρα, μέ τίς ἴδιες διαθέσεις, τόν νιώθει ἐντελῶς διαφορετικά. Νομίζει ὅτι βγῆκε καί τό περιμένει γιά νά τό δείρει, νά τό τιμωρήσει. Γι’ αὐτό τρέμει κι ἀπομακρύνεται φοβισμένο.
Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει στή σχέση μας μέ τόν Θεό. ᾿Εκεῖνος πού πιστεύει καί ἀγαπᾶ τόν Θεό, πού ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόσει τό θέλημά του καί ζῆ ἐν μετανοίᾳ ἐδῶ στή γῆ, λαχταρᾶ τή συνάντηση μαζί του καί, ὅταν φύγει ἀπό τή γῆ αὐτή χαίρεται στόν παράδεισο. ᾿Εκεῖνος ὅμως πού πέρασε τή ζωή του στήν ἀσέβεια καί ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο ἀμετανόητος, τρέμει στή θέα τοῦ Κυρίου.
* ᾿Ανατέλλει τό πρωί ὁ ἥλιος καί φωτίζεται ἡ πλάση. Οἱ ἡλιακές ἀκτίνες ζεσταίνουν τόν πάγο καί τόν λειώνουν, ζωογονοῦν τά φυτά. Οἱ ἴδιες ἀκτίνες καθώς πέφτουν πάνω στή λάσπη τήν ξηραίνουν καί τή σκληραίνουν καί μαραίνουν τά φυτά ἐκεῖνα πού, μή ἔχοντας ρίζα, χάνουν τήν ἰκμάδα τους. ᾿Ασφαλῶς τό μυστικό τῆς διαφορᾶς βρίσκεται στά ἴδια τά ὑλικά πού δέχονται τήν ἡλιακή ἀκτινοβολία.
* Μία πινακίδα ἐπάνω στό ἠλεκτροφόρο καλώδιο, πού προστατεύει τήν ἰδιοκτησία κάποιου, πληροφορεῖ τούς ἀνθρώπους ὅτι δέν πρέπει νά ἀγγίζουν τό καλώδιο, διότι σ’ αὐτό ὑπάρχει «Κίνδυνος - Θάνατος».
῾Ο κλέφτης ἀδιαφορεῖ γιά τήν πινακίδα καί προσπαθεῖ νά οἰκειοποιηθεῖ τά ξένα ἀγαθά, μέ ἀποτέλεσμα νά πάθει ἠλεκτροπληξία καί νά πέσει κάτω νεκρός. Ποιός θά κατηγορήσει τόν ἰδιοκτήτη τῆς περιουσίας γιά τό θάνατο αὐτό; Κανείς. Παρόμοια ὁ Θεός θέσπισε τά ὅρια τῆς ζωῆς μας, μέ τά ὁποῖα μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο ὅπου αὐτή μᾶς ὁδηγεῖ.
῞Οταν ἐμεῖς ἐν γνώσει μας παραβαίνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, περιφρονοῦμε τήν ἐντολή του καί κάνουμε τήν ἁμαρτία, φυσικό εἶναι νά ὁδηγηθοῦμε στόν πνευματικό, στόν αἰώνιο θάνατο, στήν κόλαση. Δέν μποροῦμε ὅμως νά κατηγορήσουμε γι’ αὐτό τόν Θεό, διότι ἀκριβῶς τό θέλημα καί ἡ ἐντολή του γίνεται αἰτία σωτηρίας γιά ἐκείνους πού ὑπακοῦν.
Τό φῶς τῆς Θεότητας, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Μ. Βασίλειος, τούς μέν δικαίους, τούς ἐκλεκτούς καί τούς μετανοημένους ἁμαρτωλούς τούς φωτίζει καί τούς εὐφραίνει, ἐνῶ γιά τούς ἀδίκους καί τούς ἀμετανοήτους γίνεται φωτιά πού τούς καίει.

δ. ῎Αλλης συχνότητας

Πολλοί δυσκολεύονται νά παραδεχθοῦν τή μέλλουσα πραγματικότητα, διότι δέν βρίσκουν μία ἱκανοποιητική ἀπάντηση στό ἐρώτημα πῶς εἶναι ἡ κόλαση καί ὁ παράδεισος. ῎Αλλοι μέ δίψα ἀναζητοῦν περιγραφές καί ὁράματα, πού μέ τίς λεπτομερεῖς διηγήσεις τους ἱκανοποιοῦν μόνο τήν ἀνθρώπινη περιέργεια σχετικά μέ τή μορφή καί τή ζωή τοῦ παραδείσου καί τῆς κολάσεως.
῎Αλλοι πάλι ὑψώνουν μέ ἀδιαφορία τούς ὤμους ἤ γελοῦν περιφρονητικά, ὅταν ἀκούσουν νά γίνεται λόγος γιά τά θέματα αὐτά, διότι βρίσκουν παιδαριώδεις καί φανταστικές αὐτές τίς διηγήσεις.
Σέ ὅλους αὐτούς πρέπει νά ἐξηγήσουμε ὅτι ἡ μεταφυσική πραγματικότητα ὑπάρχει σέ μία ἄλλη διάσταση, σέ ἄλλη συχνότητα, τήν πνευματική. Εἶναι ἀδύνατο νά τήν κατανοήσει, πολύ περισσότερο νά τήν ἐκφράσει ὁ ἄνθρωπος.
῾Υποθέστε ὅτι μία μέλισσα μέ κάποιο ὑπερφυσικό τρόπο γινόταν ἄνθρωπος, γνώριζε τόν ἀνθρώπινο πολιτισμό, ζοῦσε στήν ἀνθρώπινη κοινωνία καί ἔπειτα ἐπανερχόταν στήν κατάσταση τῆς μέλισσας καί ἀναλάμβανε νά μεταφέρει στίς ἄλλες μέλισσες τί εἶδε καί τί ἄκουσε ὡς ἄνθρωπος. Θά ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατη μία τέτοια μεταφορά, διότι σέ ἄλλη διάσταση ζῆ ἡ μέλισσα καί σέ ἄλλη ὁ ἄνθρωπος.
῎Η, γιά νά χρησιμοποιήσω ἕνα πιθανότερο παράδειγμα, σκεφθεῖτε ὅτι παίρνουμε ἕναν πρωτόγονο ὑπανάπτυκτο ἄνθρωπο ἀπό αὐτούς πού ζοῦν σάν τά ἄγρια θηρία καί πού συνεννοοῦνται μ’ ἕνα πενιχρότατο λεξιλόγιο 300-500 λέξεων, ἕναν Κάφρο π.χ. ἤ ἕναν ᾿Εσκιμῶο.
Τόν ἡμιάγριο αὐτόν τόν ἐγκαθιστοῦμε στό Παρίσι, στή Ν. ῾Υόρκη, στή Μόσχα ἤ σέ κάποια ἄλλη μεγαλούπολη. Φαντασθεῖτε τον νά περιεργάζεται καί νά χρησιμοποιεῖ τά σύγχρονα ἐπιτεύγματα τοῦ πολιτισμοῦ, νά χειρίζεται ὑπολογιστές, νά κάνει ἕνα διαστημικό ταξίδι.
Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, τόν ξαναφέρνουμε στούς ἀνθρώπους τῆς φυλῆς του. Γεμάτοι ἐνδιαφέρον ἐκεῖνοι ζητοῦν νά μάθουν τίς ἐμπειρίες πού γνώρισε στή νέα του ζωή. Τόν πολιορκοῦν μέ ἐπίμονες ἐρωτήσεις. Τί νά τούς πεῖ ὅμως, πῶς νά ἐκφράσει αὐτά πού γνώρισε;
Θά ἐπαναλαμβάνει ὅτι εἶδε καί ἄκουσε παράξενα πράγματα, ὅτι εἶχε πρωτόγνωρες ἐμπειρίες, ἀλλά δέν θά ᾿χει τή δυνατότητα νά μεταφέρει τίποτε ἀπό αὐτά πού ἔζησε. Κάθε περιγραφή αὐτόν μέν δέν θά τόν ἱκανοποιεῖ, διότι δέν θά ἀποδίδει τήν πραγματικότητα, στούς ὁμοφύλους του δέ θά δίνει μία πολύ ὑποτυπώδη εἰκόνα.
Αὐτήν τήν ἀλήθεια καταθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τήν εἰκόνα τοῦ νηπίου, πού χρησιμοποιεῖ στό Α´ Κο 13,11· «ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δέ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τά τοῦ νηπίου». Εἶναι πολύ νηπιώδης ἡ κατάστασή μας ἐδῶ στή γῆ. Δέν μᾶς παρέχει τίς προϋποθέσεις γιά νά συλλάβουμε καί νά ἐννοήσουμε τήν πέραν τοῦ τάφου πραγματικότητα. Γι’ αὐτό εἶναι ὑποτυπώδεις καί ἀτελέστατες οἱ διάφορες εἰκόνες καί παραστάσεις πού χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία Γραφή γιά τόν παράδεισο, ὅπως ἡ εἰκόνα τοῦ ὡραίου κήπου, τοῦ βασιλικοῦ γάμου, τοῦ πλουσίου δείπνου κτλ.
Μέ τίς ἁπλοϊκές αὐτές παραστάσεις, πού ἐκφράζουν τήν εὐφροσύνη, τή χαρά καί τήν ἀπόλαυση στήν ἐπίγεια ζωή μας, προσπαθεῖ νά μᾶς δώσει μία εἰκόνα τοῦ ἀσύλληπτου ὑπερφυσικοῦ μεγαλείου.
Μέ ἀντίστοιχες δυσάρεστες καί φρικτές παραστάσεις τῆς παρούσης ζωῆς, ὅπως σκοτάδι, φωτιά, σκουλήκια κτλ., προσπαθεῖ νά μᾶς δώσει τήν εἰκόνα τῆς κολάσεως. Περισσότερα δέν θά μπορούσαμε νά καταλάβουμε, διότι δέν ἔχουμε ἀνάλογες παραστάσεις.

ε. ᾿Ανθρωπομορφικές οἱ περιγραφές

῞Ολες οἱ ἐκφράσεις καί περιγραφές μέ τίς ὁποῖες ἀναφέρεται ἡ ἁγία Γραφή στήν κόλαση καί στόν παράδεισο εἶναι καθαρῶς ἀνθρωπομορφικές.
᾿Ανθρωποπρεπῶς καί ὄχι θεοπρεπῶς ἐκφράζεται στίς περιπτώσεις αὐτές ἡ ἁγία Γραφή, ἐπισημαίνουν οἱ πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Τονίζουν ὅμως ὅτι οἱ ἀνθρωποπαθεῖς εἰκόνες προσφέρονται γιά τήν παχύτητα τῆς δικῆς μας ἀντιλήψεως. «᾿Επειδή ἀκοῦς γιά φωτιά», λέει ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης Χρυσόστομος, «μή νομίσεις ὅτι εἶναι τέτοια ἐκείνη ἡ φωτιά. Δέν εἶναι ὑλική σάν τή δική μας φωτιά, ἀλλά τέτοια πού γνωρίζει ὁ Θεός».
᾿Αργότερα, καί μάλιστα στό μεσαίωνα, οἱ ἀνθρωποπαθεῖς παραστάσεις πλήθυναν καί ἡ φαντασία σχετικά μ’ αὐτές ὀργίασε. Στό ὑλικό τῆς ρητορείας προστέθηκε ἡ ποιητική καί ἡ λοιπή καλλιτεχνική παραγωγή. ῞Ολα αὐτά ἐνέπνευσαν πλῆθος ἀποκρύφων ἱστοριῶν, πού κυκλοφόρησαν σέ φυλλάδια καί ὅπου γίνονται φρικτές περιγραφές τῆς κολάσεως.
Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ μέν λαός νά τρομοκρατεῖται ἀπό τίς περίεργες αὐτές παραστάσεις, οἱ δέ κάπως διανοούμενοι, πού νομίζουν ὅτι εἶναι «καλλιεργημένοι ἄνθρωποι», νά δυσανασχετοῦν καί νά διατυπώνουν τό ἐρώτημα· «Εἶναι δυνατόν νά συμβαίνουν αὐτά;». Τέλος, οἱ ὀρθολογιστές ἔδωσαν ἀρνητική ἀπάντηση στό ἐρώτημα καί μαζί μέ τήν τερατώδη εἰκόνα τῆς κολάσεως ἀπέρριψαν καί τόν ποθητό, πανωραῖο καί γλυκύτατο παράδεισο καί τόν ἴδιο τόν κριτή Θεό.

2. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ;

῾Η Καινή Διαθήκη δηλώνει τήν κατάσταση τῆς κολάσεως μέ τά ἑξῆς ὀνόματα· ἀπώλεια (Φι 3,19· Β´ Πέ 2,3), ὄλεθρος αἰώνιος (Β´ Θε 1,9), θλῖψις μεγάλη (Μθ 24,21), μέλλουσα ὀργή (Μθ 3,7· Λκ 3,7), κόλασις αἰώνιος (Μθ 25,46), πῦρ αἰώνιον (Μθ 18,8), πῦρ ἄσβεστον (Μρ 9,43), ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καί τό πῦρ οὐ σβέννυται (Μρ 9,44), πῦρ ἐσθῖον τούς ὑπεναντίους (῾Εβ 10,27), κάμινος τοῦ πυρός (Μθ 13,42), σκότος ἐξώτερον (Μθ 8,12· 22,13· 25,30), ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων (Μθ 8,12· 24,51· Λκ 13,28), ζόφος τοῦ σκότους εἰς τόν αἰῶνα τετηρημένος (Β´ Πέ 2,17· ᾿Ιδ 13), θάνατος (᾿Απ 21,4), δεύτερος θάνατος (᾿Απ 20,14).
᾿Αλλά ἡ πιό συγκλονιστική ὀνομασία τῆς κολάσεως γιά τούς συγχρόνους τοῦ Κυρίου ἦταν «γέεννα» (Μθ 5,22. 29· 10,28 κ.ἄ. Μρ 9,43. 47· Λκ 12,5· ᾿Ια 3,6), διότι σήμαινε ἕναν συγκεκριμένο τόπο, τόν ὁποῖο γνώριζαν ὅλοι.

α. Γέεννα

Γέεννα ἤ φάραγξ τοῦ ᾿Εννόμ λεγόταν ἕνα φαράγγι, μία χαράδρα ἔξω ἀπό τά ᾿Ιεροσόλυμα. ῾Ο τόπος αὐτός εἶχε μιανθεῖ μέ τή λατρεία τοῦ εἰδωλολατρικοῦ θεοῦ Μολώχ, στόν ὁποῖο γίνονταν ἀνθρωποθυσίες.
Πάνω στά χέρια τοῦ πυρωμένου χάλκινου ἀγάλματος ἐναπέθεταν οἱ ᾿Ισραηλίτισσες τά βρέφη τους, γιά νά καοῦν ζωντανά καί νά συμμετέχουν ἔτσι στή βάρβαρη καί ἀποτροπιαστική λατρεία τοῦ Μολώχ.
᾿Αργότερα, ὅταν ὁ λαός μετανόησε γιά τήν παρεκτροπή, ἔδειξε κι ὅλη τήν ἀποστροφή του στόν βδελυρό τόπο τῆς γεέννης. Τόν μετέτρεψε σέ κοπρώνα, ὅπου πετοῦσαν ὅλα τά σκουπίδια, τίς ἀκαθαρσίες τῆς πόλεως καί τά ψοφίμια, τά ὁποῖα καθώς σάπιζαν ἔτρεφαν πλῆθος σκουληκιῶν πού μαζεύονταν ἐκεῖ.
᾿Επειδή ἡ χαράδρα γέμιζε καί ἡ ἀποσύνθεση μόλυνε τήν ἀτμόσφαιρα, μετέφεραν ἐκεῖ πίσσα ἀπό τή γειτονική Νεκρά θάλασσα κι ἔβαζαν φωτιά στό σκουπιδότοπο, πού ἔκαιγε ἀκατάπαυστα μέρα καί νύχτα. ῎Ετσι, ἀκαθαρσία, φωτιά, βρόμα καί καπνός γέμιζαν συνεχῶς τήν περιοχή. Αὐτό τό χῶρο ὁ Χριστός τόν χρησιμοποιοῦσε ὡς συμβολική εἰκόνα τῆς κολάσεως τῶν ἁμαρτωλῶν.

β. ῾Η ζωή στήν κόλαση

Περισσότερα στοιχεῖα γιά τή ζωή στήν κόλαση ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος μέ συμβολική γλώσσα, μέ ζωηρές καί ἔντονες εἰκόνες στήν προφητεία περί μελλούσης κρίσεως (Μθ 25,31-46). Τονίζω ὅτι δέν πρόκειται γιά μία παραβολή, ὅπως νομίζουν πολλοί, ἀλλά γιά προφητεία, τήν ὁποία διατυπώνει ὁ Κύριος μέ σαφῆ διδασκαλία. ᾿Εκεῖ, λοιπόν, μαθαίνουμε ὅτι οἱ κολασμένοι:
* Ζοῦν ἀποκομμένοι καί ἀπομακρυσμένοι ἀπό τόν Θεό. ῾Η κατάσταση αὐτή εἶναι αἰώνια, χωρίς καμία ἐλπίδα ἀλλαγῆς. Φαντασθεῖτε τόν ἑαυτό σας κλεισμένο σ’ ἕνα δωμάτιο ἤ ἔστω σ’ ἕνα ἄνετο καί ὡραῖο σαλόνι, ὅπου θά μένατε αἰώνια ὁλομόναχος. Δέν σᾶς εἶναι φρικιαστική ἡ σκέψη;
* Κατοικοῦν μαζί μέ τούς δαίμονες, πού εἶναι οἱ χειρότεροι συγκάτοικοι.
* Βρίσκονται ἀντιμέτωποι μέ τήν ἀλήθεια. ᾿Εκεῖ βλέπουν τά πράγματα στήν πραγματική τους διάσταση. Οἱ σκληροί καί ἄσπλαχνοι διαπιστώνουν ὅτι οἱ δυστυχισμένοι γιά τούς ὁποίους ἀδιαφόρησαν εἶναι οἱ ἀδελφοί τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Οἱ ἐγκληματίες καί κακοῦργοι ἀναγνωρίζουν ὅτι σκότωσαν ὄχι ἕναν ξένο, ὄχι ἕναν ἐχθρό, ἀλλά τόν ἴδιο τόν ἀδελφό τους, πού ὁ Θεός τόν εἶχε βάλει δίπλα τους γιά νά τόν ἀγαπήσουν.
Οἱ ὑπερήφανοι ἀναγνωρίζουν ὅτι περιφρόνησαν καί πλήγωσαν τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους, οἱ ἀλαζόνες βρίσκονται ἀντιμέτωποι μέ τό κενό τους καί οἱ φθονεροί διαπιστώνουν ὅτι πλήγωσαν καί φαρμάκωσαν ὄχι κάποιον ξένο, ἀλλά τόν ἑαυτό τους.
Τό γεγονός ὅτι θά ἀντιληφθοῦν οἱ κολασμένοι τήν ἀλήθεια, ἀλλά δέν θά μποροῦν νά μετανοήσουν καί νά ἀλλάξουν τίποτε, χαρακτηρίζει ἀρκετά τήν τραγικότητα τῆς καταστάσεώς τους. Μία ἰδέα τῆς καταστάσεως αὐτῆς μᾶς δίνουν δύο περιστατικά πού θά ἀναφέρω στή συνέχεια.
Τό πρῶτο περιστατικό τοποθετεῖται στή νεότερη ἱστορία τῆς πατρίδος μας, στά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας. ῞Ενας γενίτσαρος μπαίνει σ’ ἕνα ἑλληνικό σπίτι κι ἀφοῦ ἅρπαξε καί κατέστρεψε ὅ,τι βρῆκε μπροστά του, ἐπιχειρεῖ ν’ ἀτιμάσει τήν κόρη τῆς οἰκογένειας.
Γιά νά κάνει μάλιστα τή βδελυρή πράξη σκοτώνει τούς γονεῖς καί τούς ἀδελφούς της πού πρόβαλαν ἀντίσταση. ᾿Αργότερα ὅμως ἀποκαλύπτεται ὅτι αὐτή ἡ οἰκογένεια, τήν ὁποία τόσο βάναυσα καί ἀπάνθρωπα κατέστρεψε, ἦταν ἡ δική του οἰκογένεια. Δέν μπόρεσε ν᾿ ἀντέξει τήν ἀλήθεια· παραφρόνησε.
Τό δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ ὑπόθεση τῆς ἀρχαίας τραγωδίας τοῦ Οἰδίποδα. ῞Οταν διαπίστωσε ὅτι ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν του ἦταν ἡ δική του μητέρα, τήν ὁποία εἶχε κάνει σύζυγο, ἀφοῦ προηγουμένως σκότωσε τόν πατέρα του, αἰσθάνθηκε ἀνυπόφορη τή ζωή του, ἔβγαλε τά μάτια του μέ τά ἴδια του τά χέρια καί περιφέρονταν «τυφλός τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὄμματα».
Τά δύο αὐτά περιστατικά ζωγραφίζουν πολύ ζωηρά τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου πού ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀλήθεια, τήν ὁποία ἀδίκησε. Δέν χρειάζεται κάποια ἐπιπλέον τιμωρία.
῾Η ταραγμένη συνείδησή του γίνεται ὁ ἀμείλικτος κατήγορος πού τόν ταράσσει, τόν πληγώνει περισσότερο ἀπό χίλια βασανιστήρια καί τόν καίει χειρότερα ἀπό μύριες φωτιές.
῞Ενα πρόσφατο παράδειγμα ἀπό τή σύγχρονη πραγματικότητα θά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβουμε πῶς εἶναι δυνατόν νά καίγονται οἱ κολασμένοι, χωρίς νά ὑπάρχει ἐκεῖ φυσική φωτιά.
Πρίν μερικά χρόνια οἱ ἐφημερίδες ἀνέφεραν μία τραγική εἴδηση ἀπό τή Θεσσαλονίκη. Μία μητέρα πού εἶχε βγεῖ στό μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ της μέ τό μωρό της στήν ἀγκαλιά, δέν πρόσεξε, μέ ἀποτέλεσμα νά τῆς γλιστρήσει τό παιδί ἀπό τά χέρια, νά πέσει κάτω καί νά σκοτωθεῖ. Χτυπιόταν καί ἔκλαιγε ἀπαρηγόρητα ἡ τραγική μάνα φωνάζοντας «καίγομαι!». ῏Ηταν ἡ φωτιά τῆς συνειδήσεως πού τήν ἔκανε νά νιώθει πώς βρίσκεται μέσα στίς φλόγες. Κάπως ἔτσι θά καίγονται καί οἱ κολασμένοι.

3. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

῞Οπως ἡ κόλαση ἔτσι καί ὁ παράδεισος εἶναι μία κατάσταση ἀσύλληπτη καί ἀπερίγραπτη μέ τίς δυνατότητες πού διαθέτει ὁ ἄνθρωπος. ῞Οπως δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε καί νά περιγράψουμε τόν Θεό, διότι «Θεός καταλαμβανόμενος οὐκ ἔστι Θεός», ἔτσι καί ὁ παράδεισος εἶναι μία ὑπόθεση, λέει ὁ ᾿Ηλίας Μηνιάτης, «πού ὑπερβαίνει κάθε γλώσσα καί κάθε νοῦ, διότι οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος μπορεῖ νά μᾶς ἐξηγήσει τόν παράδεισο καθώς εἶναι». «῏Ω παράδεισε!», ἔλεγε κάποιος, «ἠμποροῦμεν νά σέ κερδίσωμεν, μά δέν ἠμποροῦμεν νά σέ κατανοήσωμεν».

α. ῎Αρρητα ρήματα

Αὐτήν τή δυσκολία αἰσθάνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πού θέλει νά μᾶς μεταφέρει τήν ἐμπειρία τοῦ παραδείσου. Γι’ αὐτό περιορίζεται στό ἐπιγραμματικό «ἅ ὀφθαλμός οὐκ οἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α´ Κο 2, 9).
Αὐτά πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά τούς ἀγαπητούς του εἶναι τόσο ἐξαίσια, πού ὄχι μόνο δέν τά γεύθηκαν οἱ ἀνθρώπινες αἰσθήσεις, ἀλλά οὔτε κι αὐτή ἡ φαντασία δέν ἔχει τή δυνατότητα νά τά συλλάβει ποτέ.
Στή Β´ πρός Κορινθίους ᾿Επιστολή ὁ ἴδιος ἀπόστολος χαρακτηρίζει τόν παράδεισο μέ τή φράση «ἄρρητα ῥήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β´ Κο 12,4). Στή Γραφή ἀλλοῦ λέγεται ὅτι στόν παράδεισο ὑπάρχει θέα, ἀλλοῦ ἄκουσμα, ἀλλοῦ ἄλλα.
῞Ολα αὐτά ἐκφράζονται ἐδῶ μέ τό «ῥήματα», πού ἑρμηνεύεται «πράγματα, γεγονότα». ῾Ο φυσικός ἄνθρωπος ἔχει διαιρεμένη τήν αἴσθηση τοῦ φυσι-κοῦ κόσμου σέ ὅραση, ἀκοή, γεύση κτλ. Γιά τόν πνευματικό ἄνθρωπο καί τόν πνευματικό κόσμο δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ διαίρεση. ῞Ολα εἶναι ταυτόχρονα καί θέαμα καί ἄκουσμα καί γεύση καί λογισμός.
῾Η διαίρεση ἀνήκει στήν ὕλη. Τό πνευματικό εἶναι ἁπλό καί ἑνιαῖο. ῾Η παραδείσια κατάσταση εἶναι κατά τόν Παῦλο ἄρρητη, ἀνέκφραστη. Αὐτό σημαίνει τό «ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τά ἐκφράσει μέ λόγια.
῾Η ἀνθρώπινη νοσηρή περιέργεια μέ ἀφορμή αὐτό τό χωρίο ἔπλασε ὁλόκληρο βιβλίο, τήν ᾿Αποκάλυψη Παύλου ἤ ᾿Αναβατικό Παύλου.
᾿Εκεῖ, σάν νά μετάνιωσε ὁ ἀπόστολος πού δέν μίλησε στή Β´ πρός Κορινθίους ᾿Επιστολή του, περιγράφει μέ κάθε λεπτομέρεια ὅλα τά «ἄρρητα ῥήματα» πού ἄκουσε στόν παράδεισο. Τό βιβλίο αὐτό τό ἀπέρριψε ἡ ᾿Εκκλησία ὡς ἀπόκρυφο, ὅπως ἀπορρίπτει καί ἀποδοκιμάζει καί κάθε παρόμοιο κείμενο ὁραματιστῶν, πού μέ πολλές φλυαρίες περιγράφουν αὐτά πού «εἶδαν».
῾Ο Παῦλος, ὁ ὁποῖος πράγματι εἶδε τόν παράδεισο, λέει ὅτι ἀδυνατεῖ νά μιλήσει γι’ αὐτόν ἄνθρωπος. ᾿Εκεῖνοι πού δέν εἶδαν τίποτε μποροῦν νά περιγράφουν λεπτομερῶς, ἐπειδή ἀκριβῶς περιγράφουν τά γεννήματα τῆς φαντασίας τους καί ὄχι τήν πραγματικότητα. Καί μόνον αὐτή ἡ περιγραφή ἀρκεῖ γιά νά βεβαιώσει τό ψέμα τους.

β. «῞Ομοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα»

«᾿Εν δόξῃ» χαρακτηρίζει τήν παραδείσια κατάσταση ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κολασσαεῖς ᾿Επιστολή. «῞Οταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κλ 3,4). Δόξα, δηλαδή λάμψη καί ἀκτινοβολία, ἐκπέμπει ἡ ζωή τοῦ παραδείσου.
῾Ο μαθητής τῆς ἀγάπης, ὁ εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης, δίνει μία σύντομη ἀλλά ἀποκαλυπτική περιγραφή τοῦ παραδείσου στήν Α´ ᾿Επιστολή του.
«᾿Αγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καί οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δέ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστι» (Α´ ᾿Ιω 3,2). ῾Η υἱοθεσία τῶν χριστιανῶν δέν εἶναι μόνο μία παροῦσα εὐλογία.
Εἶναι καί μία ἐγγύηση γιά τή δόξα τοῦ μέλλοντος, τή λάμψη τοῦ παραδείσου. Κι αὐτή ὁρίζεται ὡς θέα τοῦ Θεοῦ καί θέωση τοῦ πιστοῦ.
Θά βλέπουμε τόν Θεό ὅπως εἶναι καί θά ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς τίς ἰδιότητές του, σέ σχετικό βέβαια βαθμό. Νά, τί εἶναι ὁ παράδεισος. Ποθώντας τον ὁ πιστός προετοιμάζει τόν ἑαυτό του γιά τή μεγάλη συνάντηση μέ τόν Θεό. Πρίν γίνει ὅμοιος μ’ ᾿Εκεῖνον, ἐξαγνίζει τόν ἑαυτό του, γίνεται ὅπως ἦταν ὁ Χριστός στήν ἐπίγεια ζωή του. Κι ὅσο πιό πολύ μοιάζει μέ τόν Χριστό, τόσο πιό σίγουρα θά ἐξομοιωθεῖ μέ τόν Θεό καί θά ἀξιωθεῖ τοῦ παραδείσου.
῞Οτι στόν παράδεισο θά ζοῦμε σάν ἄγγελοι στήν πνευματική διάσταση τό ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος, ἀπαντώντας στήν ἀπορία τῶν Σαδδουκαίων (Μθ 22,30).

γ. Μαζί μέ τόν Χριστό

Πιό συγκεκριμένη πληροφορία γιά τή ζωή στόν παράδεισο δίνει ὁ Χριστός στούς μαθητές του μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά τούς ἔχει μαζί του, διότι «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναί πολλαί εἰσιν» (᾿Ιω 14,2).
Τήν ἴδια μαρτυρία ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στούς χριστιανούς τῆς Θεσσαλονίκης· «πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α´ Θε 4,17) καί· «ἵνα εἴτε γρηγορῶμεν εἴτε καθεύδωμεν ἅμα σύν αὐτῷ ζήσωμεν» (Α´ Θε 5,10).
Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ὁ παράδεισος, ζωή μέ τόν Χριστό. Τό καθορίζει ρητά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν ἀρχιερατική προσευχή του· «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν» (᾿Ιω 17,3).
῞Οποιος δέχεται τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό γίνεται κοινωνός τῆς αἰωνίου ζωῆς, μέτοχος τοῦ παραδείσου, διότι ὁ παράδεισος ἀρχίζει ἀπό τήν παροῦσα ζωή, ἀπό τήν ἐκλογή καί τήν τοποθέτηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κρίνει καί τοποθετεῖ στόν παράδεισο τόν πιστό. Κι ἀντίστροφα, παράδεισος γιά τόν πιστό εἶναι ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἔλεγε· «῎Αν πάω στόν παράδεισο καί μοῦ ποῦν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἐκεῖ ἀλλά στήν κόλαση, θά ζητήσω νά πάω στήν κόλαση, διότι ἡ κόλαση μέ τόν Χριστό γίνεται παράδεισος, ὅπως καί ὁ παράδεισος χωρίς τόν Χριστό γίνεται κόλαση».

4. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ;

῞Ενα εὔλογο ἐρώτημα πού συνδέεται ἄμεσα μέ τό θέμα μας εἶναι τό ἑξῆς· ῎Αλλος εἶναι ὁ παράδεισος στόν ὁποῖο τοποθετήθηκε ὁ ᾿Αδάμ καί ἄλλος αὐτός τόν ὁποῖο προσδοκοῦμε οἱ χριστιανοί; Καί σέ ποιό σημεῖο τῆς γῆς ἦταν ἐκεῖνος ὁ παράδεισος;
῾Η θέση τοῦ πρώτου παραδείσου, ὅπου ἔζησαν οἱ πρωτόπλαστοι, εἶναι ἕνα σοβαρό πρόβλημα, πού ἀπασχόλησε πιστούς καί ἐπιστήμονες ἐπί αἰῶνες τώρα. ῾Η βιβλική διήγηση μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἦταν ἐπίγειος τόπος.
«Παράδεισος», πρῶτα στήν περσική καί κατόπιν στήν ἑλληνική γλώσσα, σημαίνει δρυμός, δασωμένη περιοχή μέ ὅλο της τό περιεχόμενο· λειβάδια, περιβόλια, κήπους, δένδρα, λουλούδια, πουλιά, ζῶα, νερά. ῞Οσα λέγονται στό 2ο καί 3ο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως δικαιολογοῦν ἀπόλυτα τήν ὀνομασία.
Ο παράδεισος ἦταν ἕνας κῆπος. Ποῦ ὅμως, σέ ποιό σημεῖο τῆς γῆς βρισκόταν αὐτός ὁ κῆπος; ᾿Εδῶ προκύπτει τό πρόβλημα, πού παίρνει τεράστιες διαστάσεις καθώς προσπαθοῦν νά βροῦν τή λύση του τόσο οἱ πατέρες καί οἱ ἀρχαῖοι διδάσκαλοι ὅσο καί οἱ νεότεροι ἑρμηνευτές.

α. Πλῆθος ἀπαντήσεων

Μερικοί ἀρχαῖοι ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς δέν ἐπιτρέπουν κἄν τήν ἐνασχόληση μέ τό ζήτημα, διότι τό θεωροῦν ἄλυτο καί ἀνώφελο πνευματικά. ῎Αλλοι λένε γιά τόν παράδεισο τόσα μόνο ὅσα καί ἡ ἁγία Γραφή. ᾿Αρκοῦνται νά ἐπαναλάβουν ὅτι «πάντως κατ’ ἀνατολάς κεῖται». ῎Αλλοι, τέλος, προσδιορίζουν διάφορες τοποθεσίες.
Στά νεότερα χρόνια τό θέμα ἀπασχολεῖ πολύ ὄχι μόνο τούς θεολόγους ἀλλά καί ἄλλων εἰδικοτήτων ἐπιστήμονες, πού μέ τή βοήθεια τῶν ἀρχαιολογικῶν ἀνασκαφῶν καί τῆς ἱστορίας ἐρευνοῦν καί ἀγωνίζονται νά φέρουν στό φῶς τόν κῆπο τῆς ᾿Εδέμ. Πλησιάζουν τήν ἑκατοντάδα οἱ θεωρίες πού διατυπώθηκαν γιά νά ἀπαντήσουν στό ἐρώτημα «ποῦ ἔκειτο ὁ παράδεισος;».
᾿Αρκετές ἀξιοποιοῦν τίς μαρτυρίες τῆς ἁγίας Γραφῆς καί προβαίνουν σέ σοβαρές παρατηρήσεις. Πολλές δέν λαμβάνουν κἄν ὑπ᾿ ὄψιν τους τή βιβλική διήγηση, ἐνῶ ἄλλες εἶναι ἐντελῶς πρόχειρες ἤ καί γελοῖες.
Δέν θά ἀναφερθοῦμε ἐδῶ στίς θεωρίες περί παραδείσου, πού ἡ καθεμιά ἔχει τά ὑπέρ καί τά κατά αὐτῆς. Θά παρουσιάσουμε μόνο τά συμπεράσματα πού ἀπορρέουν ἀπό τή διήγηση τῆς Γενέσεως καί ἀπό τή διδασκαλία τῶν πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ὥστε νά δοθεῖ μία γενική ἀλλά σαφής εἰκόνα τοῦ θέματος.

β. Μέρος τῆς δημιουργίας

῾Ο παράδεισος κατασκευάσθηκε ἀπό τόν Θεό συγχρόνως μέ τήν ὑπόλοιπη δημιουργία· δηλαδή τήν τρίτη ἡμέρα πού ἔγινε ὁ διαχωρισμός τῶν ὑδάτων καί ἡ βλάστηση σέ ὅλη τή γῆ, ἔγινε καί στόν παράδεισο· τήν πέμπτη τά πτηνά καί τά ὑδρόβια, πού ἐμφανίσθηκαν στό πρόσωπο τῆς γῆς, γέμισαν καί τόν παράδεισο κ.ο.κ.
῞Ολη ἡ δημιουργία ἦταν ὡραία, διότι ὁ Θεός τά δημιούργησε ὅλα «καλά λίαν» (Γέ 1,31). ῾Ο τόπος τοῦ παραδείσου ὅμως ἦταν ἄριστος, διότι ἀπό τήν ἀρχή ὁ Θεός τόν προόριζε γιά κατοικία τοῦ ἀνθρώπου.
Ποῦ βρισκόταν ὁ παράδεισος; ῾Η ἁγία Γραφή μᾶς δίνει ἕνα γενικό τοπικό προσδιορισμό· «Καί ἐφύτευσεν ὁ Θεός παράδεισον ἐν ᾿Εδέμ κατά ἀνατολάς» (Γέ 2,8).
῾Η ᾿Εδέμ βρισκόταν στά ἀνατολικά τῆς χώρας ὅπου ἦταν οἱ ῾Εβραῖοι καί ὁ Μωυσῆς, ὅταν ἔγραφε τή Γένεση. ῾Ο Μωυσῆς ἔγραφε στή χερσόνησο τοῦ Σινᾶ. ᾿Ανατολικά βρίσκονται ἡ ᾿Αραβία, ἡ ᾿Ιορδανία καί ἡ ᾿Αρμενία, ἡ Μεσοποταμία καί ἡ Περσία. ᾿Ακόμη ἀνατολικότερα τό Πακιστάν, τό ᾿Αφγανιστάν καί ἡ ᾿Ινδία καί ὅλη ἡ ἀνατολική καί νότιος ᾿Ασία. Δέν προσδιορίζει ἡ Γραφή ποιές ἀκριβῶς χῶρες περιλάμβανε ὁ παράδεισος.
Πάντως μέ τά ὀνόματα τῶν ποταμῶν (Φισών, Γεών, Τίγρης καί Εὐφράτης) καί τῶν χωρῶν (Εὐιλάτ, γῆ Αἰθιοπίας, ᾿Ασσύριοι) πού ἀναφέρονται, ὁ παράδεισος ἐντοπίζεται περίπου στή δυτική ἤ νοτιοδυτική ᾿Ασία.
Δέν μποροῦμε νά ξέρουμε ἄν ἀποτελοῦσε μέρος τῆς περιοχῆς αὐτῆς ἤ τήν κάλυπτε ὁλόκληρη ἤ ἡ περιοχή ἦταν ἕνα μέρος του. Πάντως καί ἡ ἱστορία ἐπιβεβαιώνει τήν πληροφορία τῆς Γραφῆς, διότι θεωρεῖ κοιτίδα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τήν περιοχή μεταξύ Τίγρη καί Εὐφράτη, τή λεγόμενη Μεσοποταμία.

γ. Αἰσθητός καί νοητός

῾Ο παράδεισος πρόσφερε στόν ἄνθρωπο ἕνα τέλειο φυσικό περιβάλλον. ᾿Εκεῖ ὅλες οἱ αἰσθήσεις χόρταιναν καί ἱκανοποιοῦνταν στόν τέλειο βαθμό. ᾿Αλλά ἡ ἀπόλαυση τῶν πρωτοπλάστων δέν ἦταν μόνο ὑλική καί σωματική.
῏Ηταν συγχρόνως καί πνευματική. ᾿Ενῶ τό σῶμα τους τερπόταν ἀπό τά ὑπέροχα θεάματα, τούς ἐξαίσιους ἤχους, τούς γλυκύτατους καρπούς κτλ., ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος εὐφραινόταν στή συντροφιά τοῦ Θεοῦ, στήν ἀνεμπόδιστη καί συνεχῆ ἐπικοινωνία μαζί του.
῏Ηταν, λοιπόν, ὁ πρῶτος παράδεισος διπλός στή φύση του· αἰσθητός καί νοητός, ὑλικός καί πνευματικός.
Μετά τήν πτώση, τήν πνευματική ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου καί τή διακοπή τῆς ἀμέσου ἐπικοινωνίας του μέ τόν Θεό, ἀκολούθησε ἡ τοπική ἀπομάκρυνσή του ἀπό τήν ᾿Εδέμ. ᾿Αφοῦ ἀθέτησε τήν πνευματική προσφορά τοῦ παραδείσου, ἔχασε καί τή φυσική του ἀπόλαυση. Τώρα πλέον ὁ «παράδεισος τῆς τρυφῆς» (Γέ 2,15· 3,23. 24) ἔμεινε ἀκατοίκητος.
῎Εχασε τόν εἰδικό προορισμό του καί γι’ αὐτό ἐξομοιώθηκε μέ τήν ὑπόλοιπη πλάση. Κι ὅπως ἐκείνη φέρει ἔκδηλα πάνω της τά σημάδια τῆς φθορᾶς, πού προκάλεσε ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀποστάτη ἀνθρώπου, ἔτσι καί ὁ παράδεισος ἔχασε τήν ὀμορφιά καί τή χάρη, μέ τήν ὁποία τόν εἶχε στολίσει ὁ Δημιουργός.

5. ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;

Εἶναι ἀδύνατο νά προσδιορίσουμε τόν τόπο τοῦ παραδείσου σήμερα. ᾿Αλλά ἄν ἡ ἀναζήτηση τοῦ τόπου αὐτοῦ εἶναι ἄσκοπη, δέν εἶναι ὅμως καί μάταιη ἡ ἐπιθυμία γι’ αὐτόν.
Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Γραφῆς καί τῶν πατέρων, τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας θά ὁλοκληρωθεῖ μέ τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στό ἀρχαῖο κάλλος καί τήν ἐπάνοδό του στόν παράδεισο.
Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά περιμένουμε πώς θά ἐμφανισθεῖ καί πάλι στή γῆ ὁ κῆπος ᾿Εδέμ μ’ ἐκείνη τήν πρώτη του μορφή. Μία τέτοια προσδοκία κινδυνεύει νά μᾶς ὑποδουλώσει σέ αἱρετικές δοξασίες, ὅπως π.χ. οἱ κακοδοξίες τῶν χιλιαστῶν καί τῶν μωαμεθανῶν, πού φαντάζονται τόν παράδεισο ὡς ἐπίγεια ἀπόλαυση.
᾿Αποφθεγματική ἡ γνώμη τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἐκφράζει τήν ὀρθόδοξη πίστη μας· ῾Ο Θεός κρύβει ἀπό τούς ἀνθρώπους κάθε δρόμο γιά τόν παράδεισο, γιά νά μή γίνει αὐτός κτῆμα τῶν πλουσίων.
Διότι μόνο ἐκεῖνοι πού διαθέτουν χρῆμα θά μποροῦσαν νά φθάσουν σ’ αὐτόν. ῎Αφησε μόνο ἕνα δρόμο· ἐκεῖνον τῆς ἀρετῆς. Μ’ αὐτό τό δρόμο ὄχι μόνο βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τόν παράδεισο ἀλλά καί μπαίνει σ’ αὐτόν κι ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά του. Ποιός ὅμως εἶναι αὐτός ὁ παράδεισος;

α. Νέος παράδεισος στή γῆ

Κυκλοφοροῦν μερικές διηγήσεις πού μιλοῦν γιά κάποιον παράδεισο κρυμμένο σέ ἕνα ἄγνωστο καί ἄβατο μέρος τῆς γῆς. ᾿Εκεῖ, λένε, ζῆ ὁ ᾿Ηλίας καί θά τόν δοῦμε, ὅταν μιά μέρα θά κατορθώσουμε νά βροῦμε αὐτόν τόν τόπο καί νά τόν περπατήσουμε.
Πρόκειται γιά ἀπόκρυφες διηγήσεις καί φαντασιώσεις, πού μόνο ἀρρωστημένα πνεύματα μποροῦν νά ἱκανοποιοῦν. Σήμερα ὅλη ἡ γῆ εἶναι ἐξερευνημένη καί τοπογραφημένη σπιθαμή πρός σπιθαμή. Δέν ὑπάρχει κρυφός τόπος, πού κάποτε θά ἀνακαλυφθεῖ.
῾Ο νέος παράδεισος γιά τόν ὁποῖο μιλᾶ ἡ ἁγία Γραφή εἶναι βέβαια κι αὐτός ἐπίγειος, δέν περιορίζεται ὅμως σ’ ἕναν τόπο, ἀλλά ἀγκαλιάζει ὅλη τή γῆ. Εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο παράδεισος στήν παροῦσα κατάσταση ζωῆς δέν ἀνακαλύπτεται· ἀποκαλύπτεται ἀπό τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό σέ ὅλους ἐκείνους πού τόν δέχθηκαν, συμφιλιώθηκαν μέ τόν Θεό καί ἀποτέλεσαν ἔτσι τή νέα οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, τήν καινή κτίση. Προσφέρεται στά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας.

Στήν ᾿Εκκλησία οἱ πιστοί:

* Χαίρονται τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τήν υἱοθεσία, τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα.
* Βλέπουν κι ἀκοῦν τόν Θεό διά τῆς πίστεως.
* Γίνονται «θείας κοινωνοί φύσεως» (Β´ Πέ 1,4) μέ τά μυστήρια.
῞Ολα αὐτά ἀπαρτίζουν τήν πρώτη γεύση τοῦ παραδείσου ἐδῶ στή γῆ.

β. ῾Η συνέχεια στόν οὐρανό

Μέ τό θάνατο ὁ πιστός περνᾶ ἀπό τόν ἐπίγειο παράδεισο τῆς στρατευομένης ᾿Εκκλησίας στόν ἐπουράνιο. ᾿Εκεῖ, στή θριαμβεύουσα ᾿Εκκλησία, ζῆ καί χαίρεται ἡ ψυχή του τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνει τήν τέλεια μακαριότητα. ᾿
Αλλά δέν σταματᾶ ἐδῶ ἡ παραδείσια μακαριότητα. ᾿Επειδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχή καί σῶμα, ὁ Κύριος προνόησε καί προγραμμάτισε νά ἱκανοποιήσει καί τό σῶμα μαζί μέ τήν ψυχή στήν τελική μορφή τοῦ παραδείσου, ἡ ὁποία θά ἀποκαλυφθεῖ κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ὅταν θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων, ἡ κρίση καί τό τέλος τοῦ κόσμου.
Τότε «αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον· ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α´ Θε 4,16-17).
Θά ἀναστηθοῦν τά σώματα τῶν νεκρῶν, ἐνῶ τά σώματα τῶν ζωντανῶν θά ἀφθαρτοποιηθοῦν καί θά μποῦν στή νέα κατάσταση ζωῆς. Θά εἶναι δηλαδή ὅπως ἦταν τό σῶμα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ καί θά ζοῦμε ὅλοι «σύν Κυρίῳ».
Τά χαρακτηριστικά αὐτῆς τῆς «σύν Κυρίῳ» ζωῆς εἶναι ἡ ἀφθαρσία καί ἡ αἰωνιότητα. ῞Οπως τά σώματα θά ἀφθαρτοποιηθοῦν, ἔτσι καί ἡ κτίση ὅλη θά ὑποστεῖ μία ἀλλοίωση, ἕνα μετασχηματισμό ἀνάλογο μέ τή νέα κατάσταση ζωῆς. Τώρα ἡ κτίση συστενάζει μαζί μέ τόν ἄνθρωπο, διότι ἔχει ὑποταχθεῖ στή ματαιότητα (βλ. Ρω 8,22).
Τότε θά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς. Τό σημερινό σύμπαν θά καταστραφεῖ (βλ. Β´ Πέ 3,7-10) καί τή θέση του θά πάρει ἡ νέα κτίση· «καινούς δέ οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β´ Πέ 3,13).
Σ’ αὐτή τή νέα κατάσταση πραγμάτων, ἄφθαρτοι ἐμεῖς μέσα στό ἀφθαρτοποιημένο σύμπαν θά ζήσουμε ἀπόλυτα τήν ἐμπειρία τοῦ παραδείσου.

(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου «Παράδεισος καί Κόλαση»)

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com